رابطه آزادي اطلاعات با حريم خصوصي

Relation between Freedom of Information and Privacy

آزادي اطلاعات، از مصاديق آشكار آزادي بيان است كه در اسناد بين‌المللي از جمله اعلاميه جهاني حقوق بشر آمده است. از سوي ديگر، حق حريم خصوصي و منع ورود به حيطه خصوصي افراد نيز در دهه‌هاي اخير مورد توجه جدي حقوقدانان بوده؛ گرايش عمومي در كشورها، تصويب قوانين مستقل درباره حمايت از حريم خصوصي است. آزادي اطلاعات و حريم خصوصي افراد در مواردي در تقابل با يكديگر قرار مي‌گيرند. قوانين و مقررات ايران حدود اين حقوق را از يكديگر مشخص نكرده است؛ بنابراين لازم است رابطه آنها مورد بررسي فقهي و حقوقي قرار گيرد. درباره اصل آزادي اطلاعات، دو ديدگاه در غرب مطرح مي‌باشد: نظريه آزادي مطلق و نظريه آزادي محدود (خروج تخصيصي حريم خصوصي از آزادي اطلاع‌رساني ). در اين نوشتار اين دو ديدگاه مورد نقد و بررسي قرار گرفته، در پايان نظريه سومي مبني بر خروج تخصصي حريم خصوصي از آزادي اطلاعات و ثمرات آن بيان شده است.

Freedom of information is one of the clear instances of freedom of speech mentioned in the international documents including Universal Declaration of Human Rights. On the other hand, to privacy and prohibition of violating one’s privacy, in the recent decades, much attention has been paid by the legalists. Generally speaking, all countries are going to enact independent codes to protect privacy. Freedom of information and privacy of people come, in some cases, to conflict each other. Iranian Law and rules have not specified limits of these rights and border between the two. Thus, the relation between them should be from a legal and juridical point of view studied. In the West, there are two views concerning the principle of freedom of information: the doctrine of absolute freedom and the doctrine of limited freedom (in the latter case, privacy is specially excluded from the scope of freedom of information). In the present writing, both views will be studied and criticized and, in conclusion, a third doctrine on the basis of special exclusion of privacy from the scope of freedom of information and its consequences will be introduced.