تمايزِ تحليلي ـ ‌تأليفي از منظر كواين

Rejection of the Analytic-Synthetic Distinction in Quine’s Viewpoint

مقالة 1951 كواین با عنوان «دو حكم جزمی تجربه‌گرایی» با نقدی دور از انتظار به دوگانة مشهور تحلیلی ـ تركیبی، ضمن موضع‌گیری علیه استفاده از مفهوم تحلیلت در توضیح و تبیین ضرورت و پیشینی‌بودن، هرگونه تلاش در جهت ارائة تمایزی غیر دوری میان گزاره‌های تحلیلی و تركیبی را ناكام دانست. به اعتقاد كواین مفاهیمی نظیر تناقض، ترادف، و معنا كه در تعریف قضایای تحلیلی از آن‌ها بهره برده می‌شود، در عین حال كه وضوح لازم‌ را ندارند، ارتباطی دوری با یك‌دیگر دارند. كواین همچنین بر آن است كه نگرشی كل‌نگرانه به محتوای هر گزارة مفرد موجب خواهد شد تا همة گزاره‌ها به نحوی با حاشیه‌های تجربی شبكة باورهای ما تماس حاصل كنند و این به معنای امكان بازنگری در همة گزاره‌ها و از میان رفتن تمایز مألوف میان قضایای تحلیلی و تركیبی خواهد بود. این نوشتار ضمن بررسی تفصیلی نظرگاه كواین در نفی تمایز، در‌نهایت، عمده‌ترین چالش‌های پیش روی این نظریه را به بحث و بررسی خواهد گذاشت.

  Quine’s article in 1951 entitled ‘Tow Dogmas of Empiricism’, based on an unexpected critique of analytic-synthetic distinction, rules against using ‘analyticity’ to explain the necessity and the a priori. Quine refused any attempt to display any distinction between analytic and synthetic statements without a vicious circle among them. According to his viewpoint, concepts as ‘synonymy’, ‘contradiction’ and ‘meaning’ which were used in the definition of the analytic statements, aren’t clear enough and there is a vicious circle between them. Quine argues that a holistic attitude toward any ‘individual statement’ entails that all propositions can be in touch, in some way, with the empirical boundary of our belief web. It implies the possibility of revision all statements and consequently the destruction of familiar distinction between analytic and synthetic statements. In this article we first review Quinen’s viewpoint on the rejection of analytic-synthetic distinction and then will examine the main challenges of his critique