بازتاب هستي شناسي معنا در معرفت ديني

Ontological Reflection Of Meaning In Religious Epistemology

از نيمه قرن بيستم به بعد، زبان و معنا (meaning) سهم قابل توجهي از تاملات نظري را به خود اختصاص داده‌اند كه هستي‌شناسي معنا، بخشي از اين تاملات مربوط به معناست. نگارنده در اين مقاله نشان خواهد داد هستي‌شناسي معنا به عنوان بخشي از مباحث سمانتيك، نشانه‌شناسي و نظريه‌پردازي تفسيري، دغدغه‌اي صرفاً نظري و فلسفي نيست؛ بلكه در نحوه مواجهه ما با زبان و متن تاثير عملي دارد و مستبطن توصيه‌ها و راهبردهاي تفسيري است. ديدگاه شالوده‌شكنان درباره ماهيت معنا و نيز تحليل فرديناند سوسور از چيستي و خاستگاه معنا به همراه آراي كساني كه به لحاظ هستي‌شناختي قيام وجودي معنا را به متن مي‌دانند يا اساساً متن را فاقد معناي متعيّن دانسته، از تكثر ثبوتي معنا دفاع مي‌كنند محور نقد و بررسي‌هاي اين مقاله است كه پي‌آمدهاي آنها در حوزه معرفت ديني و تفسير متون وحياني به بحث گذاشته مي‌شود.

Language and meaning have drawn considrably the theoretical attension of philosophers part of which is the ontology of meaning. The author of this article is going to show that ontology of meaning as part of semantics, semiotics and hermeneutical speculation is not only of theoretical and philosophical concern but it has practical cosequences in the way we face with language and text and involves some recommendations and strategies in interprtations. The deconstructionist view on the nature of meaning as well as Ferdinand de Saussureʹs analysis of nature and origin of meaning along with the view of those who consider meaning as ontologically dependent on text or take any text basically devoid of meaning advocate the objective plurality of meaning are all the subject of critical examination of this article with a disscussion of the implications of these viewpoints in religious knowledge and exegisis of revealed texts.