بررسي عوامل خطر نياز به عمل مجدد پس از كراتكتومي فتورفراكتيو در بيماران با عيوب انكساري نزديك بيني و آستيگماتيسم

Risk factors of re-treatment after photorefractive keratectomy in patients with myopia and astigmatism

زمينه و هدف: عيب انكساری باقی مانده از جمله شايع ترين عوارض متعاقب روش های كراتورفراكتيو جراحی انكساری اعم از ليزيك و كراتكتومی فتورفراكتيو می باشد. هدف از اين مطالعه، تعيين ميزان وقوع و عوامل خطر نياز به عمل مجدد ناشی از عيب انكساری باقی مانده متعاقب كراتكتومی فتورفراكتيو در بيماران با عيوب انكساری نزديك بينی و نزديك بينی – آستيگماتيسم می باشد. روش بررسی: در اين مطالعه مورد – شاهدی، پرونده های جراحی تمامی بيمارانی كه جهت اصلاح عيوب انكساری نزديك بينی و نزديك بی نی – آستيگماتيسم و در فاصله زمانی خرداد ماه 1388 تا خرداد ماه 1391 تحت عمل كراتكتومی فتورفر ا كتيو توسط يك جراح در بيمارستان فارابی تهران قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. در اين فاصله زمانی، 70 چشم دارای انديكاسيون نياز به عمل مجدد و 158 چشم فاقد انديكاسيون نياز به عمل مجدد شناسايی شدند كه به ترتيب گروه مورد و شاهد اين مطالعه را تشكيل دادند. تمامی چشم های شركت كننده در مطالعه دارای اطلاعات انكساری حداقل نه ماه پس از عمل بودند. از آزمون های تحليلی تی مستقل ، من ويتنی و مربع كای برای بررسی ارتباط بين هريك از متغيرهای مورد نظر با نياز به عمل مجدد استفاده گرديد و سپس تمامی متغيرها با 2/0 P value< در تجزيه و تحليل تك متغيره، به منظور تعيين نسبت های شانس و فاصله اطمينان 95%، وارد يك مدل رگرسيون چند متغيره لجستيك شدند. يافته ها: مقدار معادل كروی ≤ 5- ديوپتر، مقدار قطر ناحيه اپتيكی مورد نظر كم تر از 6 ميلی متر و عدم ثبات فيكساسيون چشم حين عمل، با افزايش خطر قابل توجه نياز به عمل مجدد همراه بودند (001/0 P< ) و ارتباط معنی دارشان را در رگرسيون لجستيك به ترتيب با نسبت های شانس 12/6، 71/6 و 89/7 حفظ كردند. هيچ ارتباط آماری معنی داری بين مورد و شاهدها از نظر متغيرهای سن ، زمان آخرين معاينه پی گيری، مقدار آستيگماتيسم قبل عمل، مقدار انحنای قرنيه قبل عمل، مقدار ضخامت قرنيه قبل عمل، قطر مردمك و زاويه كاپا مشاهده نگرديد (05/0 P> ). نتيجه گيری: ناحيه اپتيكی كوچك، ابليشن عميق و بی ثباتی فيكساسيون چشم حين عمل، عوامل خطر نياز به عمل مجدد پس از كراتكتومی فتورفراكتيو می باشند. كليد واژه ­ ها : عمل مجدد، كراتكتومی فتورفراكتيو، نزديك بينی، نزديك بينی – آستيگماتيسم

Background and Aim: Residual refractive error is one of the most common complications of keratorefractive surgeries including laser assisted in situ keratomileusis (LASIK) and photorefractive keratectomy (PRK). This study aimed to determine the incidence rate and risk factors for re - treatment following photorefractive keratectomy (PRK) in patients with myopia and myopic astigmatism.   Materials and Methods: A case control study was performed on the surgical records of all eyes that underwent PRK from May 2009 to May 2012 at Farabi Eye Hospital by one surgeon. During this period, 70 eyes with indication for retreatment (cases) and 158 control eyes were identified. All of the eyes included in the study had refraction data at least 9 months post-operatively. Student t, Man-Whitney U and chi-square tests were used for univariate analysis of presumed associations. All variables with a P value of < 0.2 on univariate tests were entered in a multiple logistic regression to estimate adjusted odds ratios (ORs) and 95% confidence intervals (CIs) for the risk factors of interest.   Results: Pre-op (pre-operative) manifests refraction spherical equivalent ≥-5.00 diopter, intended/nominal optical zone diameter of<6 mm and ocular fixational instability during surgery were associated with an increased risk of retreatment (all P values 0.05).   Conclusion: Small optical zone, deep ablation and unstable fixation during laser ablation are strong predictors for retreatment after photorefractive keratectomy.   Keywords: Re-treatment, Photorefractive keratectomy, Myopia, Myopic astigmatism