تاملي در لزوم بازيابي نگرش قدسي به طبيعت

صدمات حاصل از تخريب طبيعت بر هيچ انساني پوشيده نيست. از آغاز عصر روشنگري، انسان خود را برتر از طبيعت يافت و دست به تخريب آن زد و بدين ترتيب فاعلِ انساني در مقابل طبيعت قرار گرفت. از اوايل قرن بيستم كوشش‌هايي جهت رهايي ازين بحرانها صورت گرفت. در پي اين كوشش‌ها، انسان، تنها متوجه شده‌است كه تاكنون به بيراهه رفته‌است. وخيم تر شدن وضعيت بحران زيست‌محيطي بيانگر بي‌نتيجه بودن اين تلاش‌ها است. اين وضعيت مي‌تواند موضوعي نهفته را آشكار سازد و آن عدم توجه به ابعاد معنوي انسان و محيط است. نگرش اصيل و قدسي به طبيعت اصل فراموش شده دنياي متجدد است. اديان در مرتبه‌اي عملي پايگاهي اخلاقي براي حفظ و صيانت از طبيعت را فراهم مي‌دارند. مقاله حاضر برآن است تا با روشي توصيفي- تحليلي لزوم قداست بخشي دوباره به طبيعت را از طريق شناخت ارتباط انسان و طبيعت و همچنين شناخت نحوه نگرش قدسي به طبيعت تبيين نمايد.