فلسفه تطبيقي: هيدگر و ملاصدرا

در فلسفه هيدگر انسان پديداري است كه در جهان با اشيا پيرامون خود ارتباط داشته و داراي خصوصيات وجودي از قبيل ترس، دلهره، تفرد، مرگ آگاهي و...مي باشد. ويژگي "در جهان بودن" انسان اهميت خاصي دارد. انسان در فلسفه ملاصدرا ماهيت ثابتي نداشته و همواره در حال صيرورت و تحول است كه بوسيله حركت جوهري تبيين مي شود. جهان در تفكر هيدگر به گونه اي با انسان گره خورده است كه هستي آن را "هستي در جهان" مينامد. اما در انديشه ملاصدرا جهان مجموعه اي از اشيا نبوده بلكه مظاهر و اطوار وجود بوده و به ماسواي واجب الوجود اطلاق ميگردد. اعتقاد به خدا در فلسفه هيدگر مبهم مانده بطوريكه برخي او را ملحد و برخي ديگر او را در شكل گيري عقايد ديني خود بسيار موثر دانسته اند. اما در فلسفه ملاصدرا خداوند بالاترين مرتبه حقيقت وجود است كه در متون عرفاني با ضمير "هو " به آن اشاره شده است.