نقد تطبيقي جايگاه زن در آيين ايراني-اسلامي با هندوييسم(با نگاهي به شاهنامه و مهابهاراتا ي هندي)

درباره ي خلقت انسان در اديان و ادوار مختلف و اساطير گوناگون از ملل متفاوت دنيا در طول تاريخ روايت هاي گوناگوني نقل شده است ولي با همه ي تفاوت همگي مبناي مشتركي دارند و آن اين است كه شروع داستان آفرينش را با اندكي تفاوت خلقت زن و مرد دانسته اند.در اين راستا فرهنگ هندي و ايراني به عنوان يك كهن الگوي تاريخي نگاه خاص خود را دارند.در اين مقاله با دستمايه از كتاب مهابهاراتا به عنوان الگوي فرهنگ هند و شاهنامه به عنوان نماد آيين ايراني-اسلامي نگاه آنان به طور گذرا بررسي شده است .با اين كه در نهايت هر دو كتاب چه از وجه مثبت و چه منفي از زن تصويري دو چهره ارايه مي نمايند كه اين دو چهرگي در مهابهاراتا چشمگير تر است.اين كه اين دو چهرگي چه قدر متاثر از دوران خاصي از تاريخ بوده است يا نه نفس حماسه سرايي اين دو اثر دو چهرگي زن را بدين گونه پديدار ساخته است خود پژوهش ديگر مي طلبد.