منزلت‌طلبي به مثابه سياست خارجي؛ چهارچوبي براي تحليل سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران

Status-seeking as a foreign policy: An analytic framework for I.R.I Foreign policy

در ساليان اخير شاهد كاربست نظريه‌‌هاي مختلفي از سوي صاحب‌نظران براي تحليل سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران و مصاديق رفتاري آن بوده‌ايم. در عين حال، هيچ يك از نظريه‌هاي متعارف قادر به تبيين و تحليل كليت سياست خارجي ايران نيست. اين امر موجب شده برخي صاحب‌نظران سياست خارجي ايران را مجموعه تصميماتي اقتضايي در نظر گيرند. هدف اين مقاله پردازش و تدوين نظريه سياست خارجي مبتني بر نظريه هويت اجتماعي و مفهوم تحليلي «منزلت‌طلبي» است كه تصويري نظام‌مند از سياست خارجي ايران ارايه مي‌دهد. بر اين مبنا، استدلال مي‌شود كه جمهوري اسلامي ايران در بيش از سه دهه گذشته همواره دولتي منزلت‌طلب (عنصر تداوم در سياست خارجي) بوده كه صرفاً استراتژي‌هاي متفاوتي (عنصر تغيير) را دنبال نموده است.

In recent years scholars have applied different theories to analyze I.R.I foreign policy and actions. Meanwhile, none of the conventional theories could explain and analyze all aspects of Iranian foreign policy. So that some of the scholars argue, Iranian foreign policy is a set of contingent decisions. This article tries to provide a foreign policy theory based on social identity and concept of "status seeking", which provides a systematic picture of Iranian foreign policy. Author argues that I.R.I during the last 3decades has been a status-seeker state (which is the permanent factor in its FP) based on different strategies (Changing factor).