تاثير رفتاردرماني شناختي بر نشانه‌هاي افسردگي و اضطراب بيماران دچار سكته قلبي

The Effect of Cognitive Behavioral Therapy on Depression and Anxiety in Patients with Myocardial Infarction

مقدمه: اضطراب و افسردگي از عوامل زمينه‌ساز و پي آيند بيماري سكته قلبي مي‌باشد. برطرف شدن افسردگي و اضطراب اين بيماران گام مهمي به منظور كاهش سكته مجدد و ارتقاي كيفيت زندگي مي‌باشد هدف: تعيين تاثير رفتاردرماني شناختي بر اضطراب و افسردگي بيماران دچار سكته قلبي روش: اين مطالعه تجربي، شامل 30 بيمار بستري در بخش سي‌سي‌يو بود كه به روش تصادفي به دو گروه 15 نفري شاهد و آزمون تقسيم شدند. گروه آزمون ده جلسه مداخله رفتاردرماني شناختي به صورت انفرادي دريافت كردند و گروه شاهد تحت مداخله‌اي قرار نگرفت. براي هر دو گروه قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه نشانه‌هاي اختلال رواني SCL-90 كه افسردگي و اضطراب را نيز مي‌سنجد، تكميل شد. تجزيه و تحليل داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 16 و آزمون‌هاي مجذوركاي، مان‌ويتني، تي‌مستقل و تي‌زوج انجام شد. يافته‌ها: ميانگين سني افراد شركت كننده در اين مطالعه 73/6±69/55 سال بود كه 60% آنان را زنان تشكيل دادند. در مقايسه ميانگين نمره افسردگي و اضطراب بين دو گروه قبل از درمان تفاوت ديده نشد؛ اما طبق آزمون آماري تي ميانگين نمره افسردگي پس از مداخله در گروه شاهد (38/0±2/1) بيشتر از گروه درمان (33/0±7/0) بود (003/0p < ). همچنين ميانگين نمره اضطراب در گروه شاهد پس از مداخله (0.27±1.09) افزايش معني داري نسبت به گروه آزمون (27/0±63/0) داشته است (001/0p < ). گروه دريافت كننده رفتاردرماني شناختي نشانه‌هاي اضطراب و افسردگي كمتري داشتند. نتيجه‌گيري: مداخلات رفتاردرماني شناختي به صورت انفرادي بر اضطراب و افسردگي بيماران سكته قلبي موثر است.

Background: Anxiety and depression are both predisposing and consequent factor in patients with myocardial infarction (MI). Thus relief of anxiety and depression has an important role in reducing possibility of further MI and also quality of life promotion. Aim: The aim of the current study was to determine the effect of cognitive behavioral therapy (CBT) on the anxiety and depression in patients with MI. Methods: In this experimental study 30 patients, hospitalized in the CCU ward were randomly allocated into control (15) and experimental group (15). Subjects in experimental group underwent ten sessions of CBT interventions individually while the control group did not received any intervention. SCL-90 questionnaire which measures both depression and anxiety was completed for both groups in Pre-and post-intervention phases. Data analyzed using statistical tests of Chi-square, Mann-Whitney, and independent T-Test and paired T-Test. Results: The mean age of participants was 55.69 ± 6.73 years of which 60% were women. The mean scores of depression and anxiety were not significantly different between two groups before treatment (p > 0.05). But t-test showed that mean depression score after intervention in the control group (1.2 ± 0.38) was significantly higher than the treatment group (0.7 ± 0.33). Similarly, the mean anxiety score in the control group (1.09 ± 0.27) was significantly higher than the experimental group (0.63 ±0.27). The subjects who received CBT had fewer depression and anxiety symptoms. Conclusion: Individual CBT intervention was effective in decreasing the anxiety and depression of MI patients.