تشخيص يك مورد بيماري سلياك بر مبناي تظاهرات دهاني

Diagnosis of a Case of Celiac Disease Based on Oral Manifestations

چكیده مقدمه:هدف از نگارش این مقاله ارائه یك مورد زخم‏های آفتی دهان به عنوان تنها علامت بالینی اولیه بیماری سلیاك است كه منجر به تشخیص بیماری شده است. گزارش مورد:در معاینه یك خانم بیست و سه ساله با شكایت از ضعف شدید و ناتوانی در خوردن غذا، زخم‏های راجعه دهانی توسط پزشك عمومی تشخیص داده شد، بیمار در بخش بیماری‏های دهان معاینه شد و تشخیص زخم‏های آفت ماژور توسط متخصص بیماری‏های دهان مطرح گردید. یك یافته جالب تظاهرات گوارشی بود كه همزمان با زخم‏های دهانی شدت می‏یافت. بیمار توسط متخصص گوارش ارزیابی شد و بر اساس یافته‏های لابراتواری و بیوپسی روده كوچك، تشخیص بیماری سلیاك برای بیمار مطرح و با مشاهده آتروفی شدید پرز‏های روده از تشخیص بیماری سلیاك اطمینان حاصل شد. پس از شش ماه رژیم فاقد گلوتن هیچ شواهدی از زخم‏های دهانی یافت نشد. هم اكنون بیمار در سلامت مطلوب به سر می‏برد. نتیجه گیری:متخصص بیماری‏های دهان نقش مهمی در تشخیص بیماری‏های همراه با زخم‏های آفتی دارد. ارجاع مناسب توسط دیگر مراقبین سلامت می‏تواند به تشخیص اولیه و پیش گیری از عوارض طولانی مدت بیماری سلیاك كمك كند. در آخر بر اهمیت ارزیابی ناهنجاری‏های سیستمیك، در مواردی كه زخم آفتی وجود دارد باید تاكید شود.

Introduction: The aim of this case report was to show how acommon oral condition, such as recurrent aphthous stomatitis, could be the only clinical sign leading to early diagnosis of celiac disease. Case Report: A recurrent oral ulcer was detected by a physician during examination of a 23-year-old young woman complaining of severe weakness and inability to intake foods orally. The patient was visited in oral medicine department and a major aphtous ulcer was diagnosed by an oral medicine specialist. An interesting finding was presence of gastrointestinal manifestations which exacerbated with oral ulcers. The patient was evaluated by gastroenterologist and diagnosis of celiac disease was established by laboratory findings and small intestine biopsy which showed a strong atrophy of the intestinal villi which confirmed diagnosis of celiac disease. After six months on a gluten-free diet, no evidence of oral ulcers was found. At the time of submission of this paper, the patient was in a good health status. Conclusions: Oral medicine specialist has a fundamental role in diagnosing syndromes associated with apthous ulcers. Appropriate referral by other health care providers can help in early diagnosis and prevent long term complications of celiac disease. However, the importance of investigating systemic anomalies in cases with aphtous ulcers should be emphasized.