The Relation between Whole and Part in Leibniz Philosophy

رابطه ي كل و جز در فلسفه ي لايب نيتس

در اين مقاله ما انواع كل و جز و نسبت ميان آن ها را با توجه به مفهوم بنيادين فلسفه ي لايب نيتس يعني «جوهر» بررسي كرديم. همچنين ارتباط كل و جز با جوهر را با توجه به برخي اصول انديشه ي او مثل امتناع تناقض، جهت كافي، هماهنگي، اتصال و. . . مطالعه كرديم. كل و جز يا معناي فلسفي–وجودي دارد و يا معناي منطقي-معرفتي. معناي دوم با توجه به معناي اول اعتبار دارد. كل در معناي فلسفي به معناي كل در منطق صوري نيست، به عكس كل يك جز ِ موجود است كه تمام كيفيات و حالاتش را بالقوه در خود دارد. يعني جوهر فرد و منادي است كه وحدت واقعي دارد. كل و جز در هم تنيده اند. از يك طرف جز يك جز است واز طرف ديگر جز ، كل است و وحدت دارد. كل نيز از يك طرف وحدت دارد و از طرف ديگر داراي اجزا و كثير مي باشد.

Here, on the one hand, regarding to the fundamental idea of Leibniz’s philosophy, namely, «Substance”, we will try to study the different kinds of whole and part and their relationship. On the other hand, considering some principles of Leibniz’s philosophy such as; the principal of contradiction, the principle of sufficient reason, and the principle of harmony, we will consider the whole and part relationship with substance. The whole and part has either philosophical – ontological meaning or logical- epistemological one. The validity of the second meaning is because of the first one. The whole’s meaning in philosophy is not equal to its meaning in formal logic. Whole is an existence particular in which exist all the potentially qualities and modals, that is, an individual substance and monad that has a real unity. Whole and part are intertwined. On the one hand, the part is a part and at the same time, it is a whole in its unity, on the other hand. The whole also has both unity and parts.