Aesthetic Logic of Communicative Rationality in Habermas’s Thoughts and Its Relationship with Kantʹʹs Critique of the Power of Judgment and Adornoʹʹs Modern Art

نسبت زيبايي شناسي و عقلانيت ارتباطي

اين نوشتار در پي توضيح مبناي زيبايي شناختي نگرش يورگن هابرماس به «عقلانيت ارتباطي» است. مطابق مدعا تعريف امانيول كانت در مبحث نقد قوه حكم از امر زيبا، و توضيح وي از قضاوت ذوقي و زيبايي‌شناسانه، به فهم ابعاد ژرف تر رويكرد هابرماس به «عقلانيت ارتباطي» و مقوله كنش ارتباطي و زباني مي‌انجامد. هم چنان كه توجه به پرسش هاي مطرح در مكتب انتقادي فرانكفورت و ديدگاه هاي تيودور آدورنو در توضيح جريان از خود بيگانه شدن انسان مدرن و جايگاه هنر مدرن نيز به فهم انگيزه انتقادي هابرماس از موقعيت آدمي در جهان امروز و دلايل توجه وي به عقلانيت ارتباطي مدد مي رساند. گام ديگر نوشتار توضيح تفاوت هاي هابرماس با آدورنو، در توجه اولي به عقلانيت ارتباطي و توجه دومي به «هنر مدرن» است. توضيحي كه به شناسايي موثرتر سرشت زباني رويكرد هابرماس به حوزه عمومي مي انجامد.

This paper aims to provide an aesthetic foundation for Jürgen Habermas’s theory of “Communicative Rationality.” It argues that Immanuel Kantʹs Critique of the Power of Judgment and his unique understanding of aesthetics is efficiently useful to illustrating the logic by which Habermas’s innovative theory of communicative rationality. In addition, it investigates the claimed relation between Theodor Adorno’s explanation of independent modern art and the Habermas’s solutions for getting over the unwelcomed self-alienation process within the contemporary society. Finally, it suggests that Adorno’s attention to the independent art, unlike the Kant’s explanation of aesthetics, is not helpful in shedding light on hidden aesthetic aspects of “communicative rationality.”