ريشه‌ها و مولفه‌هاي سكولاريسم و دين‌گرايي در روابط بين‌الملل

Roots and Components of Secularism and Tendency toward Religion in International Relations

اين مقاله، رابطه بين دين به‌مثابه متغير مستقل و روابط بين‌الملل به مثابه متغير وابسته در هر دو عرصه نظري و عملي را بررسي مي‌كند. در اين چارچوب، دين‌گرايي نوين در روابط بين‌الملل نقش متغير واسطه را بازي مي‌كند. جريان‌هاي دين‌گرايي از جنبه عملي، غالباً وضع موجود در روابط بين‌الملل را يك نظم نامطلوب مي‌دانند و درصدد تغيير آن هستند. با وجود اينكه نوك پيكان انتقادات دين‌گرايي به سمت واقعيت‌هاي عملي روابط بين‌الملل است، تيوري روابط بين‌الملل نيز به تبع آن تحت تاثير قرار گرفته است. دين‌گرايي از جنبه نظري، تيوري روابط بين‌الملل را كه تحت تسلط مكاتب مدرن جريان اصلي ـ در راس آنها نورياليسم و نوليبراليسم ـ قرار دارد، به چالش مي‌كشد و خواهان ورود هستي‌شناسي و معرفت‌شناسي ديني به مطالعه روابط بين‌الملل است.

This article studies the relation between religion as an independent variable and international relations as dependent variable in both theoretic and practical arenas. In this framework, new wave of tendency toward religion plays the role of dependent variable in international relations. Waves of tendency toward religion from practical viewpoint consider the current state in international relation as an unacceptable order and intend to change it. Although the criticisms of tendency toward religion aim at practical realities in international relations but international relations theory is influenced as a result. From theoretical viewpoint, tendency toward religion has questioned international relations theory which is under the dominance of modern schools - neo realism and neo liberalism- demands the introduction of religious epistemology and ontology into the study of international relations.