كارآمدي نظريه ولايت فقيه در تبلور وحدت در عين كثرت سياسي

Efficacy of Theory of Welayate Faqih to Crystallize Unity despite Political Plurality

نظام‌هاي سياسي را مي‌توان از حيث گرايش به وحدت‌گرايي و كثرت‌گرايي به نظام‌هاي وحدت‌گرا و كثرت‌گرا تقسيم كرد. وحدت‌گرايي در حوزه سياست در مورد انديشه‌هايي به كار مي‌رود كه بر تمركز قدرت سياسي تاكيد كرده و حق حاكميت را منحصر به دولت و اراده آن مي‌داند. در مقابل، كثرت‌گرايي بر تنوع منابع قدرت و توزيع آن ميان گروه‌هاي رقيب اصرار مي‌ورزد. حقيقت اين است كه هر دو رويكرد، راه افراط در پيش گرفته‌اند و همين امر آنها را با چالش‌هايي در ساحت انديشه و عمل مواجه كرده است. در چنين شرايطي، ضرورت شناسايي جايگزيني براي آنها، ما را به سوي ايده «وحدت در عين كثرت» در نظريه ولايت فقيه رهنمون مي‌سازد. در اين نظريه، «وحدت در عين كثرت» در دو حوزه مرتبط به هم، يعني ساختار سياسي و باور و عمل سياسي قابل پي‌جويي است و مي‌تواند به عنوان يكي از كاركردهاي مترتب بر نظريه ولايت فقيه مطرح شود.

Political systems can be divided into unity oriented and plurality oriented systems based on their inclination toward unity or plurality. Orientation toward unity in the field of politics is applied in ideas that concentrate on political power and considers the right to sovereignty as an exclusive right of government and its will. On the contrary, plurality oriented approach insists on the diversity of power sources and their distribution among competitors. The truth is that both approaches are extreme and has led them to face challenges in theory and practice. Under these circumstances, the urge to find an alternative for them guides us toward the idea of “unity despite plurality” in the theory of welayate faqih. In this theory, “unity despite plurality” can be followed in two related fields i.e. political structure and political thinking and practice and it can be introduced as one of the functions of welaayate faqih.