اثر تجويز عصاره آبي گياه بادرنجبويه Mellissa officinalisبر شاخص هاي استرس اكسيداتيو در بافت مغز مياني

The effect of aqueous extract of Melissa officinalis on the oxidative stress indices in the midbrain tissue

سابقه و هدف: بيماري پاركينسون يك اختلال نوروپاتولوژيك شايع است كه به علت دژنراسيون نورون هاي دوپامينرژيك بخش متراكم جسم سياه ايجاد شده و افزايش سطح استرس اكسيداتيو در آن منجربه دژنره شدن سلول هاي جسم سياه مي شود. با توجه به اثرات آنتي اكسيداني گياه بادرنجبويه اين مطالعه به منظور ارزيابي اثر تجويز عصاره آبي گياه مذكور بر عامل هاي استرس اكسيداتيو بافت مغز مياني انجام شد. مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي تعداد 48 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با وزن تقريبي 250-300 گرم به 4 گروه شاهد، شاهد تحت تيمار با عصاره، ضايعه ديده و ضايعه ديده تحت تيمار با عصاره تقسيم شدند. در اين بررسي، مدل اوليه بيماري پاركينسون توسط تزريق 5/12 ميكروگرم 6-هيدروكسي دوپامين (6-OHDA) به داخل استرياتوم طرف چپ ايجاد گرديد. دو گروه شاهد و ضايعه ديده تحت تيمار، 3 مرتبه با فاصله زماني 24 ساعت مورد گاواژ عصاره بادرنجبويه يك بار در روز به ميزان 100 ميلي گرم به ازا هر كيلوگرم وزن بدن قرار گرفتند. در هفته دوم پس از جراحي سطح مالون دي آلدييد، نيتريت و فعاليت سوپراكسيد ديسموتاز در بافت مغز مياني بررسي گرديد. نتايج: افزايش معني دار سطح مالون دي آلدييد در موش هاي پاركينسوني مشاهده شد و پيش تيمار با عصاره ميزان آن را به طور معني داري كاهش داد. به علاوه، سطح فعاليت سوپراكسيد ديسموتاز در گروه ضايعه ديده از گروه شاهد كمتر بود. عصاره بادرنجبويه تاثيري روي فعاليت سوپراكسيد ديسموتاز و سطح پلاسمايي نيتريت نداشت. نتيجه گيري: تجويز خوراكي عصاره آبي بادرنجبويه به ميزان 100 ميلي گرم به ازا كيلوگرم وزن بدن باعث كاهش شاخص هاي استرس اكسيداتيو در بافت مغز مياني مي شود.

Background: Parkinson disease (PD) is a common neuropathologic disorder. It is resulted from degeneration of the dopaminergic neurons of the substantia nigra pars compacta. It is known that the increased level of oxidative stress leads to the degeneration of dopaminergic neurons. Due to the antioxidant activities of Melissa officinalis, this study aimed to assess the effect of aqueous extract of Melissa officinalis on the oxidative stress indices of the midbrain. Materials and Methods: Forty eight male Wistar rats (weighing 250-300?? g) were assigned to four groups including control (CON), control treated with the extract (CONE), leasioned (L) and leasioned treated with the extract (LE). The neurodegeneration was induced through the injection of 12.5 µg 6-hydroxydopamine (6-OHDA) in the left striatum. The CONE and LE groups were pretreated by 1 mg/kg/day of water extract of Melissa officinalis. The extract treatment was repeated three times with a 24-hour interval and then the neurodegeneration was induced in the animals. Two weeks after the neurodegeneration, the plasma level of malondealdehyde (MDA), nitrite, and superoxide dismutase (SOD) were measured. Results: Results showed a significant increase in the level of MDA in the L group; pretreatment with the extract considerably declined the plasma concentration of MDA. Moreover, the SOD activity was profoundly lower in the L compared to the CON group. The extract was ineffective on the SOD activity in the LE group. Conclusion: The oral administration of water extract of Melissa officinalis (100 mg/kg) can diminish some stress oxidative inducers in the midbrain.