بررسي تاثير تاموكسيفن بر رشد پروماستيگوت و آماستيگوت ليشمانيا ماژور در شرايط آزمايشگاهي

The effect of tamoxifen on the growth of Leishmania major promastigotes and amastigotes in vitro

سابقه و هدف: درمان ليشمانيازيس جلدي با تركيبات آنتيموان پنج ظرفيتي به عنوان داروي اصلي محدوديت‎ها، عوارض جانبي و خطر عود مجدد را در پي دارد. به همين دليل يافتن داروهاي جديد و موثر واجد ارزش و اهميت بالايي است. در پژوهش حاضر اثربخشي داروي تاموكسيفن بر روي رشد پروماستيگوت ها و آماستيگوت هاي ليشمانيا ماژور در شرايط برون تني سنجيده شده است. مواد و روش ها :در اين مطالعه تجربي، تاثير غلظت‎هاي مختلف 1، 50،20،10،5 ميكروگرم بر ميلي ليتر تاموكسيفن در سه زمان 24، 48 و 72 ساعت بر پروماستيگوت ها و آماستيگوت هاي ليشمانيا ارزيابي شد و با استفاده از شمارش انگل،IC50 محاسبه گرديد. درصد زنده بودن انگل پس از تاثير تاموكسيفن با روش(MTT) 3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide تعيين شد. نتايج: پس از گذشت 24، 48 و72 ساعت از كشت انگل شمارش تعداد انگل نشان داد كه در حضور غلظت هاي مختلف تاموكسيفن با گذشت زمان تعداد پروماستيگوت ها و آماستيگوت ها كاهش يافت. 24 ساعت پس از كشت، تعداد انگل در گروه كنترل 106×07/1 در هر ميلي‎ليتر و اين تعداد در غلظت هاي 1 و 50 ميكروگرم تاموكسيفن به ترتيب 106×95/0 و 106×06/0 شمارش شد. IC50 تاموكسيفن ?g/ml 64/2 محاسبه گرديد. نتيجه گيري: تاموكسيفن داراي اثرات ضد ليشمانيايي در شرايط برون‎تني است، لذا تحقيقات بيشتر در زمينه تاثيرات تاموكسيفن در مدل‎هاي حيواني پيشنهاد مي‎شود.

Background: Treatment of cutaneous leishmaniasis with pentavalent antimony compounds, as an established drug, may have limitations, side effects and recurrence risk. For this reason, finding new and effective drugs is of great importance. In the present study, the effect of tamoxifen on the growth of Leishmania major promastigotes and amastigotes was evaluated in vitro. Materials and Methods: In this experimental study, the effect of different concentrations (1, 5, 10, 20 and 50 ?g/ml) of tamoxifen on Leishmania promastigotes and amastigotes were evaluated in three different times (24, 48 and 72h) and the inhibitory concentration 50 (IC50) was calculated by counting of the parasites. The MTT (3-[4, 5-dimethylthiazol-2-yl]-2, 5 biphenyltetrazolium bromide) assay was used to determine the percentage of live promastigotes and amastigotes after adding tamoxifen. Results: The number of promastigotes and amastigotes were declined in the presence of various concentrations of tamoxifen after 24, 48 and 72 hours of culturing. Twenty-four hours after culturing, the number of parasites was 1.07×106 per ml in the control group and the parasite numbers in the concentrations of 1 and 50 ?g/ml tamoxifen were 0.95×106 and 0.06×106, respectively. The IC50 value of tamoxifen was 2.64?g/ml. Conclusion: Tamoxifen has antileishmanial effects in vitro; thus, more researches on the effect of tamoxifen in animal models are suggested.