مقايسه آزمايشگاهي ريزنشت دو نوع فيشور سيلانت آبدوست و متداول در شرايط آلودگي به بزاق

In vitro comparison of microleakage of two conventional and

چكيده مقدمه: در چند دهه اخير با معرفي فيشورسيلانت‌ها، يك روش كلينيكي موثر جهت پيشگيري از پوسيدگي شيارها در دسترس قرار گرفته است. از آنجايي كه مطالعات محدودي در زمينه‌ي فيشورسيلانت هيدروفيل انجام گرفته، اين مطالعه با هدف مقايسه‌ي آزمايشگاهي ريزنشت نوعي فيشورسيلانت هيدروفيل با يك فيشور سيلانت متداول در محيط ايزوله و آلوده به بزاق انجام شد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي تجربي-آزمايشگاهي،64 دندان مولر سوم كشيده شده‌ي فك پايين كه فاقد پوسيدگي، پركردگي و ترك بودند، انتخاب و به طور تصادفي به چهار گروه تقسيم شدند. گروه‌هاي اول و دوم توسط فيشورسيلانت متداول Clinpro به ترتيب در محيط ايزوله و آلوده به بزاق، نمونه‌هاي گروه‌هاي سوم و چهارم توسط فيشورسيلانت هيدروفيل Smartseal&Loc به ترتيب در محيط ايزوله و محيط آلوده به بزاق تحت درمان قرار گرفتند. پس از انجام ترموسايكلينگ، نمونه‌هاي هر گروه بصورت جداگانه در محلول فوشين 5/0 درصد قرار گرفتند و سپس بصورت باكولينگوالي برش داده شدند. ميزان ريزنشت نمونه‌ها بوسيله‌ي استريوميكروسكوپ با بزرگنمايي 24 برابر مورد بررسي قرار گرفت. به منظور تحليل داده‌ها از آزمون كروسكال-واليس و آزمون من-ويتني استفاده شد ( 05/0=?). يافته‌ها: كمترين ميانگين ميزان ريزنشت در گروه 1 و بيشترين ميانگين ميزان ريزنشت در گروه 2 بود. از لحاظ آماري بين ميزان ريزنشت گروه‌هاي 1و 3 (61/0 p value =) و همچنين گروه‌هاي 2و 4 (84/0p value=) اختلاف معني‌داري وجود نداشت، در صورتي كه بين گروه‌هاي 1و 2 (001/0 p value < ) و گروه‌هاي 3و 4 (001/0 p value < ) اين اختلاف معني‌دار بود. نتيجه‌‌گيري: با توجه به محدوديت‌هاي اين مطالعه به نظر نمي‌رسد از نظر ريزنشت كاربرد فيشورسيلانت‌هاي هيدروفيل ارجحيتي بر فيشورسيلانت‌هاي هيدروفوب متداول داشته باشد. كليد واژه‌ها: فيشورسيلانت‌ها، بزاق، ريزنشت

Abstract Introduction: In recent decades, pit and fissure sealants have been introduced to dentistry as an effective clinical method for prevention of pit and fissure caries. Since only a limited number of studies have been carried out on hydrophilic fissure sealants, this experimental study was undertaken to compare microleakage of a hydrophilic fissure sealant with that of a conventional fissure sealant in vitro in an isolated saliva-contaminated environment. Materials and methods: In this in vitro study, 64 extracted mandibular third molars with no decay, fillings and cracks were selected and divided into 4 groups randomly. The teeth in groups 1 and 2 were treated with Clinpro conventional sealant in isolated and saliva-contaminated environments, respectively. The teeth in groups 3 and 4 were treated with Smartseal & Loc hydrophilic sealant in isolated and saliva-contaminated environments, respectively. After thermocycling, the samples in each group were separately immersed in 0.5% fuchsin solution. Then the samples were sectioned buccolingually. Microleakage was studied under a stereomicroscope at a magnification of ×24. Kruskal-Wallis and Mann-Whitney tests were used for analysis of data (?=0.05). Results: The minimum and maximum microleakage means were observed in groups 1 and 2, respectively. Statistically there was no significant differences in microleakage between groups 1 and 3 (p value = 0.61) and groups 2 and 4 (p value = 0.84), whereas there were significant differences between groups 1 and 2 (p value < 0.001) and groups 3 and 4 (p value < 0.001). Conclusion: Under the limitations of the present study, hydrophilic fissure sealants do not appear to be superior to conventional hydrophobic fissure sealants in relation to microleakage. Key words: Fissure sealants, Microleakage, Saliva.