سرقت ادبي (علمي) و نقش ابزارهاي زباني در شناسايي و تحليل آن

Plagiarism and linguistic tools in its detection and analysis

سرقت ادبي به عنوان يكي از جرايم رايج در اين زمان عمدتا بين سه دسته فروشندگان كتاب، دانشجويان و اساتيد دانشگاه رخ مي دهد. سرقت ادبي انواع گوناگوني دارد، اما همگي بر استفاده غيرمجاز از اثر پديدآورنده ديگر تاكيد مي كنند. بنابراين در قانون ايران قوانين حمايت از حقوق مولفان با چهار فصل به تعريف اين جرم، حقوق پديدآورنده، مدت حمايت از حق پديدآورنده، حمايت‌هاي قانوني ديگر و مجازات آن مي پردازد. اين قوانين حمايتي در كشورهاي ديگر نيز به طور يكپارچه با عنوان ميثاق برن وجود دارد. اگرچه براي شناسايي اين جرم از روش هاي گوناگوني استفاده مي شود اما استفاده از ابزارهاي زبا ني تحت عنوان زبان‌شناسي حقوقي نيز مي تواند در اثبات وقوع جرم سرقت ادبي كمك كند. هدف اين مقاله ارايه تعريف مناسب براي سرقت ادبي و معرفي و كاربرد ابزارهاي زبا ن شناختي مانند قالب و مدخل واژگاني در شناسايي و تبيين اين جرم است.

Plagiarism is one of the usual crimes committed among three major groups including book sellers, students and professors. Plagiarism has numerous types, but all of them mainly focus on illegal use of an inventor’s work. Therefore, in Iraninan codes, there is law which supports inventors and authors. It includes definition of this crime, inventors and authors’ rights, duration of supporting the inventors and authors and the penalties. In othere countries, there is supportive and comprehensive law named Bern Agreement. Although there are different ways to identify this crime, linguistic tools can help to detect this crime. This article aims at offering an appropriate definition of the crime and use of linguistic tools like frame and lexicon to identify the crime of plagiarism.