تحليل تاويلات عرفاني در « فيه ما فيه» مولوي

تاويل در يونان باستان و متون مقدس قبل از اسلام نيز سابقه دارد و با ظهور و بروز اختلافات عقيدتي در صدر اسلام و ارجاع اين عقايد اختلافي توسط هر يك از فرقه ها و گروهها به قرآن كريم، باعث كاربري بيش از حد توجيه و تاويل در ميان انديشمندان اسلامي شد. از دگر سو گرايش ها و رويكردهاي مختلف مفسران قرآن كريم باعث شد تا هر يك بر اساس تخصص و گرايش فكري خود قرآن را تفسير كند كه از همين رو تفاسير مختلف فقهي، كلامي، ادبي، عرفاني و... پديد آمد. باطني گرايان و كساني كه معتقد بودند راه رسيدن به سعادت، بكارگيري تاويل است چرا كه كلام خدا رمزگونه و تمثيلي است، تفاسيري با نگاه دروني و باطني ارايه دادند. تاويل از امور عيني است و فراتر از آن است كه قالب هاي الفاظ، آن را فرا گيرد. بلكه اين الفاظ، همانند مثل هايي هستند كه با آوردن آنها، انسان به معناي مورد نظر نزديك مي شود. قرآن در تمام موارد استعمال لفظ تاويل، همان واقعيت عيني خارجي را در نظر گرفته است. بر همين اساس در اين مقاله تلاش شده است تا تاويلات عرفاني مولوي در كتاب«فيه ما فيه» را مورد تحليل و بررسي قرار دهيم.