ترسيم دنياي نكوهيده در قرآن و تجلّي آن در نهج البلاغه

از آن جا كه يگانه راه نيل به سعادت و ماوا گرفتن در جوار رضوان الهي، از متن دنيا مي‌گذرد، شناخت مختصات وادي دنيا و شيوه‌ي بهره‌گيري بهينه از مواهب آن، ضروري مي‌نمايد؛ و بديهي است كه بهترين راه كسب اين شناخت، همانا تمسّك به مباني نوراني دين مبين اسلام و به ويژه تدبّر در زلال معارف قرآن كريم و نهج البلاغه است. بر اساس اين معارف ناب، اگر به دنيا به ديد آيتي از آيات خداوند نگريسته شود و به عنوان ابزار آباداني سراي آخرت، به خدمت در آيد، سرايي است ستوده؛ اما اگر غايت آفرينش تصوّر گشته و همه‌ي همّ انسان را به خود معطوف دارد، سرايي است نكوهيده. قرآن و نهج البلاغه به شايستگي به توضيح مفهوم و تبيين ويژگي‌هاي متفاوت اين دو سيماي دنيا، پرداخته‌اند؛ كه لَعِب، لَهو، تكاثُر و تفاخُر، در توصيف دنياي نكوهيده، آمده است.