بررسي قتل ترحم آميز از ديدگاه حقوق ايران و فقه اماميه

اوتانازي يكي از مسايل حاد و غير قابل كنترل در جهان امروزه است كه در اكثر كشورهاي غربي با پذيرش رو به رو بوده است، ولي در شوراهاي مذهبي مورد مطروحه با مخالفت هاي از قبيل رد اين نظريه مورد نظر بوده است. دركشورهاي اسلامي علي الاخصوص كشور ما اين نظريه را بطوركل اين نظريات پوچ و بي اساس كه بدون در نظر گرفتن ساير ابعاد وجنبه هاي اين عمل مطرود است و نفس انسان با كرامت را گرامي داشته است؛ اين نظريات اگرچه با ترحم فرد را از اين دنيا جدا مي كنند ولي به دور از نگاه انساني و پايمال كردن حقوق انسان روز به روز بر اين نظريات خود تقويت و سعي در مستحكم تر شدن آن مي نمايند بطوريكه خواستار فرستادن اين نظريات بعنوان صادرات به كشورهاي اسلامي در ده هاي پيش بودند، و اين نفس كريمه كه خداوند متعال مي فرمايد:«نفخت من روحي» در اين جوامع اسلامي با مخالفت شديد قانونگذار و فقها روبه روشده است. در نظام حقوقي اسلام و ايران ، قتل از روي ترحم به منزله قتل عمد محسوب مي گردد كه مرتكب را تا حد محكوميت به مرگ نزديك مي كند. پيش بيني چنين سياست جنايي اي ، برگرفته از آموزه هاي دين مبين اسلام است كه بر حفظ حيات در همه حال تاكيد داشته و با محترم شمردن «دم مسلمانان» به مثابه تابعان خود ، هرگونه دست يازي به جان آنها را غير قابل بخشش دانسته است ، حتي زماني كه انگيزه شخص از چنين اقدامي حس ترحم آميز و توام با انسان دوستي او باشد .در اين مقاله نگارنده گان مي كوشند هر چند مختصر نگاهي بر مهمترين اين مخالفت ها و بررسي تطبيقي از ديدگاه حقوق ايران و فقه اماميه بپردازند.