تاثير مدل مراقبت پيگير بر خودكارامدي بيماران مبتلا به انفاركتوس ميوكارد در كنترل عوارض مرتبط با بيماري

Effect of continuous care model on the self-efficacy of patients with myocardial infarction in controlling disease complications

زمينه و هدف: يكي از عوامل مهم جهت ايجاد تغييرات رفتاري در بيماران مزمن، افزايش خودكارامدي اين بيماران است. بنابراين مطالعه حاضر با هدف تعيين تاثير مدل مراقبت پيگير بر خودكارامدي بيماران مبتلا به انفاركتوس ميوكارد در كنترل عوارض مرتبط با بيماري انجام شد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه نيمه تجربي بر روي بيماران مبتلا به انفاركتوس ميوكارد مراجعه كننده به بيمارستان وليعصر(عج) بيرجند در سال 1393 انجام گرديد. 70 بيمار به روش در دسترس انتخاب شدند و به روش تصادفي طبقه‌بندي شده در دو گروه كنترل و مداخله قرار گرفتند. در نهايت به دليل ريزش نمونه، مطالعه بر روي 60 بيمار (دو گروه 30 نفره) انجام و مدل مراقبت پيگير در رابطه با گروه مداخله اجرا شد. بيماران گروه كنترل نيز مراقبت‌هاي معمول را دريافت كردند. خودكارامدي بيماران در هر دو گروه با استفاده از پرسش‌نامه خودكارامدي بيماران مزمن مورد بررسي قرار گرفت. داده‌ه توسط نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 16 و آزمون‌هاي تي مستقل، تي زوجي، آناليز واريانس يك‌طرفه و كوواريانس در سطح معني‌داري 05/0 > P تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها: دو گروه كنترل و مداخله از نظر جنس، وضعيت تاهل، سطح تحصيلات و مدت زمان گذشته از تشخيص بيماري با يكديگر تفاوت آماري معني‌داري نداشتند. ميانگين نمره خودكارامدي قبل و بعد از مداخله به ترتيب در گروه كنترل 79/1 ± 90/5 و 79/1 ± 27/5 و در گروه مداخله 36/1 ± 98/5 و 19/1 ± 81/6 محاسبه شد. بعد از انجام مداخله، ميانگين نمرات خودكارامدي در گروه مداخله به طور معني‌داري بالاتر از گروه كنترل بود (001/0 > P). نتيجه‌گيري: آموزش به بيمار بر اساس مدل مراقبت پيگير مي‌تواند باعث تغييرات خودكارامدي بيماران مبتلا به انفاركتوس ميوكارد در كنترل عوارض مربوط به بيماري شود. با توجه به نتايج پژوهش، توصيه مي‌شود از اين مدل جهت افزايش خودكارامدي بيماران مبتلا به انفاركتوس ميوكارد استفاده گردد.

Background and Objective: Improving the self-efficacy of chronic patients is necessary to achieve self-management and behavioral changes. Thus, the present study was aimed to evaluate the effect of the continuous care model on the self-efficacy of patients with myocardial infarction. Materials and Method: This quasi-experimental study was conducted in 2014 on patients with myocardial infarction referring to Valiasr Hospital of Birjand, Iran. The 70 participants were selected using convenient sampling method and randomly assigned to two groups of control and intervention. Due to loos of subjects, the study was performed on 60 subjects. The continuous care model was implemented in intervention group. The control group received routine care. Patientsʹ self-efficacy was assessed using the Chronic Disease Self-Efficacy Scale. The obtained data were analyzed using paired t-test, Studentʹs independent t-test, analysis of covariance (ANCOVA), one-way ANOVA, and SPSS software version 16. All P values below 0.05 were considered statistically significant. Results: The 2 groups showed no significant differences in terms of gender, marital status, education, and time since diagnosis of illness. The mean self-efficacy scores of control group subjects before and after the intervention were 5.90 ± 1.79 and 5.27 ± 1.79, respectively. The mean self-efficacy scores of the intervention group subjects were 5.98 ± 1.36 and 6.81 ± 0.19 before and after the intervention, respectively. The intervention group subjects reported higher mean scores of self-efficacy than control group subjects after the intervention (P < 0.001). Conclusion: Regarding the chronic nature of myocardial infarction and its complications, continuous care model is an important step to enhancing self-efficacy and making behavioral changes among patients with myocardial infarction. Therefore, patient education by nurses can be an effective factor in improvement of patients’ performance and community health and indicative of the importance of nurses’ role. Thus, the use of this model in order to increase self-efficacy in patients with myocardial infarction is recommended.