راهبرد امنيتي سياست خارجي آمريكا؛ تقابل ماهيتي با استراتژي تنش‌زدايي جمهوري اسلامي ايران (با تاكيد بر موضوع هسته‌اي)

Security Strategy in US Foreign Policy; Intrinsic Contradiction with tanesh zodaee Policies of Islamic Republic of Iran (with an Emphasis on Nuclear Issue)

سياستمداران ايالات متحده آمريكا، جهانِ پس از جنگ سرد را عرصه‌اي مناسب براي تحقق طرح ثبات هژمونيك، با محوريت آمريكا يافته‌اند. اين مسيله زمينه‌هاي ايجاد مداخله‌گرايي فزاينده آمريكا در نقاط مختلف جهان را فراهم مي‌سازد. در اين مقاله تلاش مي‌شود به اين پرسش پاسخ داده شود كه راهبرد امنيتي و هژمون‌طلب در سياست خارجي آمريكا، سبب اتخاذ چه نوع ديپلماسي در مورد مسيله هسته‌اي ايران شده است؟ پاسخ موقت به اين سوال آن است كه هسته‌اي شدن ج.ا.ايران به معناي تحول در توازن قوا در منطقه استراتژيك خاورميانه محسوب مي‌شود كه نتيجه آن، محدوديت آزادي عمل ايالات متحده است. بر اين اساس، آمريكا بر مبناي آينده‌نگري استراتژيك و محدود‌سازي گام به گام، به اتخاذ ديپلماسي تنش عليه ج.ا.ايران اقدام نموده است. چنين فرآيندي زمينه‌هاي عدم موفقيت استراتژي تنش‌زدايي از جانب ايران را فراهم مي‌سازد.

US politicians have found post cold war conditions an appropriate ground for the implementation of hegemonic stability with pivotal role of US. This issue has led to growing US intervention in various parts of the world. This article tries to answer this question: what decisions have been inspired by security and hegemony-seeking strategy in US foreign policy about Iranʹs nuclear issue? Initial answer to this question is that a nuclear Iran means a change in power balance in strategic region of middle-east that will lead to restriction in US interventions. Based on the future strategic prospects and step by step restriction, US has adopted tension diplomacy against Islamic Republic of Iran. This kind of process paves the ground for the failure of taneshzodaee strategy by Iran.