الگوهاي رفتاري و ابزارهاي مسيريابي مردان

Male-Behavior Patterns and Tools in Routing

رفتار مسيريابي در فضاي شهري از طريق دريافت اطلاعات از محيط انجام مي شود. در اختيار داشتن اطلاعاتي شامل مكان قرارگيري، مبدا، مقصد و ارتباطات ميان آن ها منجر به سهولت تصميم گيري در انتخاب مسير مي شود. لذا استفاده كنندگان از محيط نمي توانند بدون اطلاعات، به ادراك محيط و ذخيره اطلاعات در ذهن خود بپردازند. هدف از اين پژوهش تشخيص ارتباط ميان اطلاعات محيطي، نحوه ادراك محيط و الگوهاي رفتاري مسيريابي مردان مي باشد. به منظور گردآوري داده ها، از روش هاي كيفي شامل، پرسشنامه، مشاهده و شبيه سازي استفاده شده است. حجم جامعه آماري برابر با 150 نفر از مردان در خيابان هاي امام رضا (ع)، دانشگاه و امام خميني در شهر مشهد است. همچنين تحليل اطلاعات از طريق تحليل هاي آمار Chi-Square و Cramer’s V Test انجام شده است. نتايج حاصل از اين مطالعه نشان مي دهد، اهميت عوامل كالبدي راهنماي مسيريابي براي مردان در هنگام انتخاب مسير متفاوت است. مردان در اولويت اول از راه ها به عنوان راهنما استفاده نموده و در مرحله بعد در هنگام حركت در طول مسير تقاطع ها برايشان داراي اهميت است. ساختمان هاي شاخص در محيط براي رسيدن به مقصد در اولويت سوم بوده و در آخرين مرحله مردان از علايم راهنما كمك مي گيرند. از سويي ديگر، مردان در ميان انواع ابزارهاي مسيريابي ترجيح مي دهند از طريق جستجو كردن در محيط و استفاده از جهات اصلي مسير خود را تشخيص دهند. عوامل راهنماي بصري براي مردان، در صورت قرارگيري در محل تقاطع و سبك معماري متمايز بيشتر در مسيريابي مورد توجه مي باشند. همچنين ساختمان ها با تعداد طبقات زياد و قابليت رويت از فاصله دور در صورتي كه داراي رنگ سفيد نيز باشند به عنوان هدايت گر مردان در رسيدن به مقصد صحيح استفاده مي شوند. واژگان كليدي: ادراك محيط، مردان، عوامل هدايت كننده، رفتار مسيريابي.