روش شناسي بازخواني نظام معاني محيطي در بافت هاي تاريخي، نمونه موردي: محله صيقلان رشت

Methodology of Reviewing the “Meaning” of Environments in Historical Contexts, Case Study: Seyghalan Neighborhood in Rasht

رويكرد به شناخت معني در محيط ساخته شده به ويژه در گونه هاي خاصي از آن نظير بافت هاي تاريخي امروزه اغلب مورد توجه بوده و در مطالعات متعددي مورد بحث و تاكيد قرار گرفته است. در اين بين، بازشناسي معاني محيطي تاريخي اين بافت ها (دوره هاي گذشته و زمان تكوين آن ها)، از اين حيث كه مي تواند موجب شناخت صحيح تر زمينه شكل گيري محيط ها، ارزيابي درست تغييرات و تحولات پديد آمده در گذر زمان و لذا درك مناسب دلايل وجود تفاوت هاي احتمالي در معاني محيط شود، ضرورت و اهميت خاصي دارد. هدف اين پژوهش يافتن روش هاي مقدور و معقول براي شناخت معاني محيطي تاريخي فضاهاي تاريخي و قديمي بوده و بدين منظور از روش هاي تحقيق تفسيري تاريخي و استدلال منطقي بهره گرفته است.گردآوري اطلاعات به صورت اسنادي و ميداني (مشاهده و مصاحبه) انجام شده است. بر اين اساس، در اين تحقيق با بهره گيري از رويكردهاي ساختارگرايي و نشانه شناسي در معماري و شهرسازي به مثابه مدل عملياتي تحقيق و تمركز بر بستر تاريخي مشخصي (محله صيقلان شهر رشت)، سه روش مختلف جهت حصول به اهداف، نتيجه گيري و پيشنهاد شده است: 1- روش شناخت ويژگي هاي فضا در دوره تاريخي مبتني بر شناخت شالوده و ساختار آن و درك معاني مستتر در ساختار فضا 2- درك رابطه بين زمينه و بستر كالبدي فضايي محيط هاي تاريخي و تحولات حادث شده در جهان بيني و ايديولوژي مخاطبان و جامعه بهره بردار در گذر زمان 3- شناخت تغييرات پديد آمده در نظام هاي بياني مرتبط با محيط كه اغلب جنبه ذهني داشته و با اتكا بر روش نشانه شناسي و بازشناسي تفاوت سطوح نشانه اي عناصر و مجموعه ها در دوره هاي زماني مختلف صورت مي گيرد. واژگان كليدي: معني، محيط هاي تاريخي، روش شناسي، ساختارگرايي، نشانه شناسي.