تاثير قابليت پياده مداري محله ها بر رضايتمندي سكونتي، نمونه موردي: محله چيذر

The Role of Neighborhood Walk Ability on Residential Satisfaction, Case Study: Chizar Neighborhood

پياده روي قديمي ترين شكل جايه جايي انسان به خصوص در مقياس محله اي است. پس از انقلاب صنعتي، پياده روي اهميت خود را از دست داد. شهرهاي مملو از اتومبيل منجر به افزايش آلودگي هاي محيطي و كاهش ايمني و امنيت، سلامت جسماني و تعاملات اجتماعي شهروندان شده است. همزمان با اين شرايط كيفيت زندگي و رضايتمندي سكونتي تنزل يافته است. تا زماني كه شهرها در تلاش براي ارتقا كيفيت زندگي، بهبود سلامت جسمي انسان، افزايش روابط اجتماعي و غيره هستند، بازگشتي دوباره به طراحي محلات پياده مدار امري اجتناب ناپذير به نظر مي رسد. لذا سنجش قابليت پياده مداري محله را مي توان يكي از مولفه هاي اصلي محيط هاي مطلوب عنوان كرد كه مي تواند پيش شرطي مدت زمان « ،» تناوب پياده روي « براي رضايتمندي سكونتي به شمار آيد. در اين تحقيق سعي بر آن است تا از 3 متغير به عنوان شاخص قابليت پياده مداري محله (متغير مستقل) استفاده شده » خوشايندي پياده روي « و » پياده روي در هر بار و ارتباط آن ها با رضايتمندي سكونتي (متغير وابسته) سنجيده شود. درك اين روابط با روش پيمايشي بوده است. طي اين مطالعات، زيرشاخص هاي قابليت پياده مداري محله و رضايتمندي سكونتي از ديدگاه 200 ساكنِ محله چيذر مورد پرسش قرار گرفته است. بررسي و استخراج شاخص هاي تاثيرگذار با استفاده از آزمون هاي همبستگي بوده است. بررسي ها نشان مي دهد ميان تناوب پياده روي و رضايتمندي سكونتي رابطه معني داري وجود ندارد. اين در حالي است كه رضايتمندي سكونتي شديداً تحت تاثير مدت زمان پياده روي در هربار و نيز خوشايندي پياده روي مي باشد. لذا مي توان اذعان كرد كه با برنامه ريزي و ارايه راهكارهايي براي افزايش خوشايندي پياده روي مي توان به سطوح بالاتري از رضايتمندي سكونتي در محلات نيز دست يافت. واژگان كليدي: قابليت پياده مداري، رضايتمندي سكونتي، سنجش ذهني، محله چيذر.