تحليل سير تاريخي سراينده- راويان و نقش سنت روايت شفاهي در روند نظم روايات پهلواني در ايران

The Status of Musicianship and Tradition of Verbal Narration in Old Persian Literature and Reviewing Historical Evolution of Composer-Narrators in the Process of Rhyming Heroic Narrations

يكي از حوزه هايي كه سرايندگان و راويان از عهد باستان تا دوره اسلامي در روند تكوين تاريخي آن نقش داشته اند، شاهنامه سرايي و حماسه هاي شفاهي بوده است. سرايش سرودها و تشكيل روايات و داستان هاي حماسي از طريق تركيب و گسترش نقلي اين روايات، داستان هاي حماسي را ايجاد مي كرده است. طبقات كهن راويان چون گوسان ها و خنياگران كه جاي خود را به راويان اعصار بعد چون بلبل ها و نقّالان مي دهند و شكل گيري ادبيات مكتوب بر مبناي ادبيات شفاهي، مهم ترين ويژگي هاي اين حوزه است. اين جستار، بر مبناي شواهد متني و تاريخي موجود، به جايگاه سنت روايت شفاهـي در ايران باستـان و تداوم سنت هاي ادبي مربوط بدان در شاهنامه سرايي و شكل گيري حماسه هاي شفاهي فارسي در ادبيات عصر اسلامي پرداخته، نقش تاريخي اين راوي- سرايندگان را در روند نظم روايات پهلواني بررسي كرده است

One of the main areas whose historical evolution was highly affected by composers and narrators from ancient time to Islamic era is Shahname-composing and verbal epics. Composing hymns and forming narrations and epic stories via combining and quoting broadcasting of these narrations had made many epic stories. Ancient kinds of narrators like musicians, singers and minstrels were replaced by later narrators of later eras like narrator-nightingales and storytellers; forming written literature based on oral (i.e. unwritten) literature is the most important feature in this area. This article dealt with the status of oral narration tradition in ancient Iran and continuing of literary traditions related to this in Shahname-composing and forming oral Persian epics in Islamic Era Literature and reviewed the role of these narrator-composers in process of rhyming epic narrations.