بهداشت فردي و عوامل تعيين كننده آن در نيروهاي نظامي

Personal Hygiene and its Determinants among Military Forces

مقدمه: بهداشت فردي يكي از مهمترين ابزارهاي پيشگيري در حوزه سلامت همگاني است و نيروهاي نظامي ممكن است در معرض تهديدهاي ناشي از عدم رعايت اصول بهداشت فردي باشند. هدف از اين مطالعه ارزيابي وضعيت بهداشت فردي در ميان نيروهاي نظامي و شناخت عوامل تعيين كننده آن و موانع احتمالي مربوطه مي باشد. روش بررسي: اين يك مطالعه توصيفي مقطعي است كه در بين 502 نفر از نيروهاي نظامي از 10 مركز نظامي واقع در سراسر ايران صورت گرفته است. اين مراكز بصورت تصادفي انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه خودگزارشي مي باشد كه از 5 قسمت شامل اطلاعات دموگرافيك، آگاهي ، نگرش و عملكرد در زمينه بهداشت فردي و يك بخش در مورد موانع احتمالي تشكيل شده است. روابط بين متغيرهاي دموگرافيك، آگاهي و نگرش به عنوان متغيرهاي مستقل با رفتار بهداشت فردي به عنوان متغير وابسته مورد بررسي قرار گرفتند و موانع و مشكلات مطرح شده رتبه بندي شدند. داده ها با استفاده از آزمونهاي تي مستقل و همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي مورد ارزيابي قرار گرفتند. از نرم افزار SPSS نسخه 20 براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده گرديد. يافته ها: ميانگين سني شركت كنندگان 83/6± 04/33 سال و بيش از 84 درصد متاهل بودند. مهم ترين منبع كسب اطلاعات در ميان شركت كنندگان، راديو و تلويزيون گزارش گرديد (3/72). سطح آگاهي (5/71%)، نگرش (7/63%) و عملكرد (8/61%) اكثر شركت كنندگان در سطح مطلوب برآورد گرديد. متغيرهاي شغل، آگاهي و نگرش داراي رابطه معني دار يا متغير رفتار بهداشت فردي شناخته شدند (05/0 p < ). عوامل تعيين كننده بهداشت فردي عبارت بودند از : درجه مصوب، مدت خدمت، شغل، آگاهي و نگرش. نتيجه گيري: با توجه به سطح آگاهي ، نگرش و عملكرد افراد در حوزه بهداشت فردي ، توصيه مي شود برنامه ريزي و مداخلات آموزش مناسب در راستاي بهبود اين متغيرها در ميان نيروهاي نظامي صورت گيرد. انجام مطالعات بيشتر در بين نيروهاي مختلف نظامي و ديگر اقشار جامعه به منظور شناخت هرچه بيشتر عوامل موثر در تعيين رفتار بهداشت فردي پيشنهاد مي گردد.

Introduction: Personal hygiene is one of the most important preventive tools in the field of public health, and military forces may be exposed to threats due to non-adherence to principles of personal hygiene. The aim of this study was assessing the situation of personal hygiene among military forces and identifying its determinants and related potential barriers. Methods: This is a cross-sectional study performed among 502 military forces from 10 military centers throughout Iran. These centers were selected randomly. The instrument for data collection was a self-report questionnaire including 5 sections: demographic information; knowledge, attitude, and practice regarding personal hygiene and the other part on potential barriers. The variables such as demographic information, knowledge and attitude served as independent variables and practice of personal hygiene was considered as dependent variable. Collected data were analyzed through SPSS software using student t-test, Pearson correlation and linear regression. Results: The mean age of the participants was 33.04 (SD, 6.83), more than 84% of them were married. The most important sources to get information were TV and radio (72.3%). The knowledge (71.5%), attitude (63.7%), and practice (61.8%) among most of the participants were at optimal levels. The variables including job, knowledge, and attitude were significantly related to personal hygiene behavior (P < 0.05). The determinants of personal hygiene were: military grade, duration of the work, job, knowledge, and attitude. Conclusion: Regarding the levels of knowledge, attitude and practice on personal hygiene, it is recommended to consider the suitable planning and intervention for improving these variables among military forces. More studies are suggested to be conducted for different military forces and other parts of the community to further identify influential factors and determine personal hygienic behavior.