بررسي فراواني و علل شكستگي‌هاي فك و صورت در بيماران مراجعه‌كننده به بيمارستان شهيد بهشتي شهر بابل در سال‌هاي 1390 تا 1392

PREVALENCE OF MAXILLOFACIAL FRACTURES IN PATIENTS REFERRING TO BABOL SHAHID BEHESHTI HOSPITAL DURING 2011 T0 2013

پيش‌زمينه و هدف: شكستگي‌هاي فك و صورت علاوه بر اثرات زيان باري كه بر زيبايي و عملكرد افراد مي‌گذارند سبب عوارض روحي و اقتصادي نيز مي‌شوند. هدف از اين مطالعه بررسي فراواني و علل شكستگي‌هاي فك و صورت در بيمارستان شهيد بهشتي بابل در سال‌هاي 1390 تا 1392 است. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه گذشته‌نگر، 311 نفر با شكستگي فك و صورت مراجعه‌كننده به بخش اورژانس شهيد بهشتي شهر بابل طي يك دوره 3 ساله موردبررسي قرار گرفته‌اند. اطلاعات جمع‌آوري‌شده در اين مطالعه شامل سن، جنس، علت، تاريخ آسيب و محل آسيب مي‌باشد. اهداف با كمك آمار توصيفي موردبررسي قرارگرفته است. يافته‌ها: از 311 نفر 250 مرد و 61 زن با نسبت جنسيتي از 4: 1 بوده است. شايع‌ترين دهه سني درگير 21 تا 30 با 2/32درصد سال بوده است و تصادف با اتومبيل با 8/50درصد شايع‌ترين علت آسيب بود. شكستگي منديبل با 9/37درصد بيشترين ميزان شكستگي نسبت به ساير نواحي بوده است. هر فرد به‌طور ميانگين 6/1 نقطه شكستگي داشته است. بيشترين ميزان شكستگي (9/11درصد) در اسفندماه گزارش شده است. نتيجه‌گيري: بر اساس آنچه از مطالعات مشخص است، شكستگي‌هاي فك و صورت بيشتر در مردان و در دهه‌ي سوم زندگي رخ مي‌دهد و تصادفات همچنان عامل اصلي اين شكستگي‌ها است، درنتيجه توصيه مي‌شود از برنامه‌هاي آموزشي جهت ارتقا سطح فرهنگ جامعه در استفاده از وسايل ايمني و رعايت نكات ايمني در محيط كار استفاده شود و همچنين تحقيقات بيشتري در اين زمينه صورت پذيرد و از اطلاعات به‌دست‌آمده در زمينه‌هاي پيشگيري و درمان چنين حوادثي استفاده گردد.

Background & Aims: Maxillofacial fractures have economic and psychological complications in addition to effects on the performance and appearance of a person. The objectives of this study were to determine the prevalence of maxillofacial fractures in patients referring to the emergency department of Shahid Beheshti hospital in Babol between 2011 to 2013. Materials & Methods: In this retrospective study, we assessed the medical files of 311 patients with maxillofacial fractures admitted at Shahid Beheshti hospital during a 3-years period. Data collected in this study included age, sex, etiology, date of injury, anatomic site of injury. Goals were examined using descriptive statistics. Results: Among 311 patients, there were 250 men and 61 women with a gender ratio of 1:4. The peak incidence of maxillofacial injury was observed in the age group of 21–30 years (32.2%). Road traffic accidents with 50.8% were the primary etiological factor. Among all fractures, mandibular bone fracture was the most common site of fractures (37.9%). Mean fractured point of 1.6 observed in each person. The maximum number (11.9%) of trauma cases was reported in February-March. Conclusion: Maxillofacial fractures often occur in the third decade of men’s live and accidents remain the leading cause of these fractures. Therefore, we recommend more educational programs need to be evolved and implemented to promote the culture of using safety equipment and safety precautions. We additionally recommend that further, more elaborate studies should be conducted in areas and use the output to make policies for prevention and treatment.