تأثير الكسي‌تايميا بر رابطه خودمراقبتي و كنترل قند خون مبتلايان به ديابت نوع دو

THE EFFECT OF ALEXITHYMIA ON THE ASSOCIATION BETWEEN SELFCARE AND CONTROL OF BLOOD SUGAR IN TYPE II DIABETES PATIENTS

مقدمه: نقص شناختی و هيجانی در الكسی‌تايميا، منجر به مشكلات گوناگون در سلامت روانی و بيماری‌های جسمانی می‌گردد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثير الكسی‌تايميا بر رابطه خودمراقبتی و كنترل قند خون بيماران مبتلا به ديابت نوع دو می‌باشد. روش‌ها: اين مطالعه از نوع مقطعی است. نمونه پژوهش شامل 100 نفر (60 زن و 40 مرد؛ سنين 40 تا 70 سال) از بيماران مراجعه‌كننده به بيمارستان لبافی‌نژاد در سال 1391 است. ابزار جمع‌آوری اطلاعات شامل: پرسشنامه‌ اطلاعات دموگرافيك، آنتروپومتريك و بالينی، پرسشنامه‌ مقياس كوتاه فعاليت‌های خود‌مراقبتی ديابت و پرسشنامه‌ بازبينی كيفيت زندگی وابسته به ديابت می‌‌باشد. جهت بررسی ميزان هموگلوبين گليكوزيله و ديگر شاخص‌های آزمايشگاهی مرتبط از بيماران آزمايش خون گرفته شد. داده‌ها پس از جمع‌آوری و كدگذاری با استفاده از نرم افزار SPSS16 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج همبستگی پيرسون نشانگر رابطه منفی و معنادار بين رفتارهای خودمراقبتی با الكسی‌تايميا و هموگلوبين گليكوزيله در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو می‌باشد. بر اساس نتايج حاصل از رگرسيون سلسله مراتبی، خودمراقبتی به تنهايی 40/0 درصد از واريانس هموگلوبين گليكوزيله را تبيين كرد كه با اضافه شدن الكسی‌تايميا اين مقدار به 42/0 افزايش يافت. نتيجه‌گيری: نتايج اين مطالعه نشان داد كه الكسی‌تايميا به همراه خودمراقبتی در ديابت نوع دو پيش‌بينی‌كننده‌ سطح هموگلوبين گليكوزيله است. لذا با در نظر گرفتن ابعاد هيجانی بيماران مبتلا به ديابت می‌توان گام موثرتری در درمان بيماران مبتلا به ديابت نوع دو برداشت.

Background: Cognitive and emotional deficits in alexithymia lead to various problems in somatic disorders and other medical conditions for example Diabetics. The aim of this study was to examine the effect of alexithymia on relationship between self-care and control of blood sugar in type 2 diabetes patients within the Iranian social and cultural context. Methods: The present study was a cross-sectional investigation. The study sample consisted of 100 (60 females and 40 males, aged 40 to 70 years) type 2 diabetic outpatients visiting Labbafinejad hospital during the year 2012. Measures for data collection included demographic, anthropometric and clinical questionnaires, the short scale for diabetes self-care activities and the diabetes-related quality of life. Blood tests were performed to obtain HbA1c levels and other laboratory measures related to the study. Data were analyzed using SPSS16 software. Results: Pearson product correlation results yielded significant negative associations between self- care activities and alexithymia as well as HbA1c levels in type 2 diabetes patients. Results of hierarchical regression analyses indicated that diabetes-related self-care activities explained 40% of HbA1c variance and alexithymia added explanatory variance above and beyond self-care, to jointly explain 58% of HbA1c variance. Conclusion: Based on the present findings, diabetes-related self-care and alexithymia predicted HbA1c levels in patients with type 2 diabetes. Given the evidence on the additive validity of alexithymia in the prediction of HbA1c levels found in the present study, attention to emotional competencies and disorders of Iranian diabetic patients may effectively contribute to their control of diabetes.