تعيين ميزان اثر آنتي‌بيوتيك فسفومايسين بر روي ايزوله‌هاي باليني استافيلوكوكوس اريوس مقاوم به متي‌سيلين

DETERMINATION OF THE EFFICACY OF PHOSPHOMYCIN ON CLINICAL ISOLATES OF METHICILLIN-RESISTANT STAPHYLOCOCCUS AUREUS

پيش‌زمينه و هدف: استافيلوكوكوس اوريوس كوكسي گرم مثبت و عامل ايجاد طيف وسيعي از عفونت‌ها است. مقاومت به متي‌سيلين در اين باكتري معمولاً با مقاومت به شمار متعددي از ساير آنتي‌بيوتيك‌ها همراه است و شيوع بالاي اين ايزوله‌ها مي‌تواند شكست‌هاي درماني را موجب گردد. فسفومايسين ازجمله آنتي‌بيوتيك‌هاي مهاركننده بيوسنتز پپتيدوگلي كان است كه در درمان عفونت‌هاي ناشي از باكتري‌هاي مقاوم به آنتي‌بيوتيك‌هاي متعدد كاربرد دارد. هدف مطالعه حاضر بررسي تاثير فسفومايسين بر روي جدايه‌هاي باليني مقاوم به متي‌سيلين استافيلوكوكوس اوريوس است. روش كار: 43 ايزوله باليني استافيلوكوكوس اوريوس مقاوم به متي‌سيلين با روش‌هاي استاندارد جمع‌آوري و شناسايي شدند. حساسيت ايزوله‌ها نسبت به آنتي‌بيوتيك‌هاي مختلف با استفاده از روش انتشار آنتي‌بيوتيك از ديسك موردبررسي قرار گرفت. مقادير حداقل غلظت مهاركننده رشد و حداقل غلظت كشنده فسفومايسين با رقت‌هاي متوالي از آنتي‌بيوتيك در محيط كشت مايع در دامنه غلظت حدفاصل 25/0 - 128 ميلي‌گرم در ليتر تعيين شد. استافيلوكوكوس اوريوس ATCC 25923 به‌عنوان سويه مرجع مورداستفاده قرار گرفت. يافته‌ها: 3/16 درصد جدايه‌هاي استافيلوكوكوس اوريوس مقاوم به متي‌سيلين نسبت به تمامي غلظت‌هاي موردمطالعه حساس و 6/11 درصد مقاوم بودند. ميانگين حداقل غلظت بازدارنده در مورد ساير جدايه 05/51 ± 16/57 ميكروگرم در سي‌سي و ميانگين حداقل غلظت كشنده 72/49 ±70/74 تعيين شد. با در نظر گرفتن تعاريف استاندارد، مجموعاً 44.2درصد جدايه‌ها مقاوم و 55.8درصد حساس در نظر گرفته شدند. بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به مقاومت بالاي جدايه‌هاي تحت بررسي در مطالعه حاضر در مقايسه با مطالعات مشابه، لزوم بررسي دقيق حساسيت آنتي‌بيوتيكي، براي ارايه الگوي درماني مناسب ضروري به نظر مي‌رسد و احتياط در كاربرد فسفومايسين به‌تنهايي و نيز استفاده توام از اين آنتي‌بيوتيك در كنار ساير آنتي‌بيوتيك‌هاي موثر براستافيلوكوكوس اوريوس مقاوم به متي‌سيلين را خاطرنشان مي‌سازد.

Background & Aims: Staphylococcus aureus is a Gram-positive coccus that can cause a range of infections. Methicillin resistance in these bacteria is often in companion with resistance to multiple antibiotics. High prevalence of these isolates can cause treatment failure. Phosphomycin is a Peptidoglycan biosynthesis inhibitor that is used in treating of infections caused by multi-drug resistant bacteria. The aim of this study was the investigation of the effect of phosphomycin on clinical isolates of methicillin-resistant S.aureus. Materials & Methods: This study was conducted on 43 clinical isolates of methicillin-resistant S.aureus that were collected and identified using standard methods. Susceptibility of isolates to different antibiotics was tested by disk diffusion method. The minimum inhibitory and bactericidal concentrations of phosphomycin serial dilutions of antibiotic were prepared in broth medium in concentrations ranging between 0.25-128 mg/L after that isolates were inoculated to each tube. S. aureus ATCC 25923 was used as reference strain. Results: Among the strains, 16.3% were sensitive to all investigated concentrations and 11.6%were resistant. The average amounts of minimum inhibitory and minimum bactericidal concentrations for the other isolates were 57.16±51.05 and 74.70±49.72 µ/ml, respectively. Regarding the standard definitions, a total of 44.2% of isolates were resistant and 55.8% were sensitive to phosphomycin. Conclusion: Due to the higher resistance of isolates tested in this study, compared with others, it seems that there is a need for exact evaluation of susceptibility tests and being cautious in using of phosphomycin alone, as well as designing another studies in order to evaluate the use of the combination of phosphomycin with other antibiotics against methicillin-resistant S. aureus.