شواهد واجي براي گروه واژه‌بست در سلسله‌مراتب نواييِ زبان فارسي امروز

Phonological Evidences for Clitic Group in Prosodic Hierarchy of Present-day Persian Language

زبان فارسي زباني است با الگوي تكيه ثابت به طوري كه تكيه واژگاني بر روي هجاي آخر كلمه قرار مي گيرد. وندهاي تصريفي و اشتقاقي بعد از اضافه شدن به كلمه، بر تكيه كلمه تاثيرمي گذارند و تكيه كلمه را جذب مي كنند. تنها موردي كه از اين قاعده تبعيت نمي كند پي بست هايي هستند كه به ميزبان خود اضافه مي شوند. هدف از اين مقاله ارايه شواهد واجي براي گنجاندن گروه واژه بست در نظام سلسله مراتب نوايي زبان فارسي امروز است. الگو هاي واجي كه در تاييد اين ادعا استفاده شدند، فرايند حذف واكه پي بست در مرز تلاقي يك كلمه واجي و پي بستِ مختوم به واكه و گروه اضافه در گفتار محاوره اي است. نشان داده مي شود كه اين الگوها در سطوح گروه واجي و كلمه واجي ديده نمي شود. همچنين مشاهده شد كه الگوي آهنگ در كلماتي كه داراي واژه بست هستند با الگوي آهنگ در كلماتي كه همان واژه بست جز ساخت واجي آنها محسوب مي شود تفاوت ساختاري دارد.

Persian locates stress on the last syllable of a phonological / lexical word. Inflectional and derivational suffixes absorb stress after annexing to the end of words. Enclitics behave in an exceptional manner to this rule, i.e. stress location remains at the end of words. The purpose of this article is to posit phonological evidences for inclusion of clitic group in the present-day Persian prosodic hierarchy. Evidences include vowel deletion of enclitics when host ends to a vowel and also Ezafe vowel /e/ deletion in colloquial Persian. Such pattern is not seen at the levels of phonological word and phonological phrase. In addition, intonational pattern of a host plus enclitic and intonational pattern of a phonological word ending to an enclitic are structurally different.