توالي هماهنگ در زبان تركي آذربايجاني

Harmonic Serialism in Azbayjani

تواليِ هماهنگ مدلي از نظريه بهينگي است، كه اولين بار توسط پرينس و اسمولنسكي در سال 1993 مطرح شد اما با توجه به اينكه در آن زمان رويكرد بهينگيِ استاندارد بسيار مورد توجه قرار گرفته بود، كنار گذاشته شد. اين نظريه مجدداً توسط مكارتي در سال‌هاي 2002- 2000 مطرح شد(مكارتي،2010: 8). تفاوت اصلي اين رويكرد با رويكرد بهينگيِ استاندارد در نحوه فعاليت بخش مولّد است. در چارچوب رويكرد تواليِ هماهنگ، بخش مولد، در هر مرحله از فعاليت، يك و فقط يك تغيير در درون‌داد ايجاد مي‌كند و بالطبع گزينه‌هاي حاصل در هر مرحله از فعاليت مولد، تغييرات اندكي را نسبت به شكل درون‌داد نشان مي‌دهند و با هم شباهت زيادي دارند.در اين مقاله سعي بر آن داريم كه با تحليلِ داده‌هايي از زبان تركيِ آذربايجاني نشان دهيم كه رويكرد تواليِ هماهنگ كاراييِ بهتري نسبت به رويكرد بهينگيِ استاندارد، در نمايش سير مراحل اشتقاقِ برون‌داد از درون‌داد، و همچنين رتبه‌بنديِ محدوديت‌ها، دارد.

Harmonic serialism (HS) was first mentioned by Prince and Smolensky (1993), but it was not pursued and was rejected in favor of the standard OT. HS was reopened by McCarthy (2000). In standard OT, GEN can make many changes at once when it produces a candidate. In HS, GEN is limited to making just one change at a time. HS’s candidate sets are less diverse than standard OT’s. In HS the path to optimality is longer and more gradual. The optimal candidate chosen by EVAL is the input to another pass through GEN, which generates a set of candidates that go to EVAL, and so on. By applying HS theory to Azarbayjan Turkish, we can see why making the specified change in each step is better than doing nothing at all and also we can follow steps of derivations from input to optimal output easily.