تاثير فضايل و رذايل اخلاقي بر باورها و اعتقادات از ديدگاه نهج‌البلاغه

The Impact of Virtues and Moral Vices on Beliefs and Faiths in Nahj-ol-balagha

معرفت‌شناسان معاصر مدعي‌اند از نظريه‌هاي اخلاقي در نظريه‌هاي معرفت‌شناسي استفاده شده است. در معرفت‌شناسي سنتي اين بهره‌مندي ناآگاهانه صورت گرفته است ولي در معرفت‌شناسي معاصر خصوصاً معرفت‌شناسي فضيلت‌گرايانه استفاده از مولفه‌هاي اخلاقي فضيلت‌گرايانه به‌طور آگاهانه اتفاق افتاده است. اخلاق اسلامي جزو نظريه‌هاي اخلاقي فضيلت‌محور محسوب مي‌شود و روايات ايمه عليهم‌السلام مشحون از توصيه‌هاي اخلاقي مي‌باشند كه بر دو مولفه محوري فضايل و رذايل تاكيد دارند. ايمه عليهم‌السلام به‌دليل اتصال به منبع علوم غيبي پيشتر از انديشه‌ي زمانه خود مي‌انديشيده‌اند و به ارتباط عمل و انديشه وقوف داشته‌اند. فرمايشات حضرت علي عليه‌السلام در نهج‌البلاغه مويد اين معنا است. ايشان در نهج‌البلاغه نحوه تاثير فضايل و رذايل اخلاقي را بر باورها و اعتقادات ترسيم نموده اند. سوال اصلي اين مقاله: تاثير مولفه‌هاي اخلاقي فضيلت محور بر نظريه معرفت‌شناختي باورهاي ديني اسلامي در نهج‌البلاغه چگونه تبيين شده است؟

Contemporary epistemologists claim that moral theories have been used in epistemological theories. This advantage has been used in traditional epistemology unconsciously, but in contemporary epistemology, specially in virtue-based epistemology, moral component of virtue has been adopted consciously. Islamic morality is considered as virtue based on moral theories and the Imams, (pbu) narrations are fraught with moral recommendations which insist on two central components of virtue and vice. Having access to divine sources, the Imams (pbu) had more progressive thoughts than those of their time and were aware of relation between action and thought. Holy sayings of Imam Ali (pbu) in Nahj-ol-balagha indicates this. He maps the way virtues and moral vices impact on beliefs and faiths in Nahj-ol-balagha. The main research question of this study is how the impact of virture-based moral components on epistemological theory of Islamic religious beliefs has been expressed in Nahj-ol-balagha.