ابتناي معناشناسانه اخلاق به دين

The Semantic Dependence of Ethics to Religion

نسبت ميان دين و اخلاق، به عنوان دو حوزه? ارجمند و سترگ زيست انساني، در طول تاريخ و دست‌كم از زمان افلاطون به اين سو مورد اقبال متفكران بوده است، چه اين‌كه هر دو متكفّل صلاح و فلاح انسان اين جهاني بوده، بسته به ميزان بي‌نيازي يا نيازمندي به ديگري،نظم و نسق متفاوتي پي مي‌افكنند. مطابق يكي از اين تقريرات، اخلاق و كنش اخلاقي جز با اتكا به آموزه‌هاي وحياني سامان نمي‌يابد به گونه‌‌اي كه در اين وابستگي حداكثري به لحاظ معناشناختي، همه يا برخي از مفاهيم اخلاقي تنها با ارجاع و تحويل به مفاهيم ديني تعريف‌پذير است.اما چنان‌كه ملاحظه مي‌كنيم انحاي اين گونه وابستگي حتي در قرايت‌‌هاي تعديل‌‌يافته? آن ـ كه اوصاف اخلاقي را با ضمّ قيودي وابسته به فعل ارادي خدايي مهرورز، خيرخواه يا...مي‌‌انگارد ـ هيچ‌‌يك تاب و توان چيره شدن بر نقدها و اشكالات پيش‌رو را نداشته‌اند.

The relation of religion and ethics as two great and lofty domains of human life has received considerable attention from intellectuals throughout history, and at least from the time of Plato onward, as these two domains are responsible for the wellbeing and welfare of the mundane man and based on the degree of their dependence on or independence of each other they create totally different systems and patterns. Based on one of these assertions, ethics and ethical practices are impossible to be practiced unless by relying on the revealed teachings and this maximum reliance is to the extent that some or all of the ethical concepts would be semantically indefinable without reference to religious concepts. However, evidently, none of the various forms of such relations, even in their modified versions - which consider ethical qualities to be combined with some constraints pertaining to the voluntary acts of a compassionate and beneficent Allah - have had the strength or the stamina to overcome the critiques and problems ahead of them.