كاربرد پژوهش عملياتي در بهينه‌سازي سيستم ترابري

عمومي‌ترين مسيله‌اي‌ كه در مقابل هر مدير سازماني قرار دارد، اين است كه چگونه منابع محدود موجود خود را به بهترين نحو ممكن تخصيص دهد. معمولاً منابع محدودي كه در اختيار هر مديري قرار دارد عبارتند از: سرمايه، مواد اوليه، ماشين‌آلات و وسايل مورد لزوم آن، مكان، زمان و نيروي انساني است. سعي و كوشش مديران بنگاه‌هاي توليدي و تجاري اين است كه با توجه به محدوديت‌هاي منابع موجود، بتوانند سود و عايدي‌ عمليات موسسه خود را تا مقدار قابل قبول و معقولي افزايش دهند. تحقيق در عمليات به عنوان ابزاري مناسب در جهت مديريت سيستم‌ها، فرآيند تصميم‌گيري و ارايه راهكارهاي مناسب در جهت برنامه ريزي به‌كار مي‌رود با توجه به كمبود منابع و ارزش بالاي آن لزوم تخصيص بهينه امكانات و منابع ضروري است. هدف از اين تحقيق استفاده از روش‌هاي‌ پژوهش عملياتي، مدل‌هاي حمل‌و‌نقل در بهينه‌سازي سيستم ترابري‌ نيروي انساني يك سازمان نظامي و به‌دست آوردن مدل تخصيص بهينه وسايط نقليه، با توجه به فراواني مسافرين در مسيرهاي متفاوت با حداقل هزينه مي‌باشد. اين تحقيق، يك نوع تحقيق كاربردي از نوع كمي است و خصوصيت خاص گراست و تمركز آن نسبت به ترابري نيروي انساني سازمان مورد مطالعه مي‌باشد. در اين مطالعه بر اساس وسايط نقليه مورد استفاده در سازمان، مسيرهاي مختلف رفت و برگشت، تعداد مسافت‌ پيموده شده و فراواني مسافرين در هر مسير، اقدام به طرح مدلي جهت بهينه‌سازي سيستم حمل‌و‌نقل‌ مي‌شود كه با استفاده از روش‌هاي پژوهش عملياتي، روش گوشه شمال غربي و تخمين وگل، به تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها پرداخته مي‌شود. اين تحقيق پس از بررسي سه مشخصه هزينه كرد در ترابري يعني: هزينه نيروي انساني، نت و سوخت، هزينه ترابري نيروي انساني در وضع موجود را مشخص مي‌كند و با استفاده از برنامه‌ريزي خطي به طراحي مدل تخصيص بهينه حمل‌و‌نقل‌ مي‌پردازد و سپس از طريق روش‌هاي گوشه شمال غربي و وگل اين مدل را حل مي‌كند و در پايان به ارايه طرحي جهت ترابري نيروي انساني، كه باعث كاهش هزينه حمل‌و‌نقل نسبت به وضع موجود مي‌گردد‌ و قابليت پياده سازي در سازمان را دارد، مي‌رسد.