كاربست‎هاي نظامي شكار در فتوحات دورة ايلخانان و تيموريان

Martial Applications of Hunting in the Conquests of Ilkhanids and Timurids Eras

شكار از جمله سنن رایج در بین اكثر اقوام گذشته است كه با انگیزه‌های متفاوت بدان می‌پرداختند. اقوام ترك و مغول شكار را با هدف تأمین غذا و مایحتاج زندگی و همچنین تمرین فنون رزمی انجام‎می‌دادند. چنگیز‌خان و تیمور در فواصل جنگ‌ها و یا فصولی از سال، با برگزاری شكار در مناطق مختلف، سپاهیان خود را به تیر‌اندازی و شیوة فریب، اغفال، محاصره و صید حیوانات شكاری عادت می‌دادند تا آنان همین فنون را در میادین جنگ علیه دشمن به‎كار‎گیرند. در‌ واقع، شكار نه‎تنها به منظور تأمین بخشی از آذوقۀ اقوام ترك و مغول انجام‎می‌پذیرفت، بلكه صحنۀ شكار مانند مانور نظامی بود كه در آن فنون جنگی از جمله اسب‌سواری، تیر‌اندازی، شیوة محاصره و به‎دام‌انداختن دشمن تمرین می‌شد. این شیوة تمرین نظامی برای شاهزادگان و جوانان میدانِ جنگ‌ندیده، اهمیت بسیاری داشت. در این مقاله، علل و انگیزه‌های فرمانروایان ترك و مغول از شكار و چگونگی انجام آن در دورة ایلخانان و تیموریان به شیوة تحلیلی و توصیفی بررسی شده و همچنین به منظور بیان چگونگی فنون رزمی اقوام ترك و مغول (الهام‌گرفته از سنن اجتماعی)، به روش‌هایی مانند برگزاری مراسم جشن و بخشش هدایا اشاره می‌شود كه فرمانروایان برای تقویت روحیۀ سپاهیان انجام‎می‌دادند.

Hunting was one of the most common customs of a large number of past tribes which was performed with various motives. Turk and Mongol tribes went hunting as a means of livelihood and for the sake of supplying their food as well as practicing martial techniques. Genghis Khan and Timur, through practicing hunting during war intervals and different seasons made their troops get accustomed to techniques of shooting, deceiving, misleading, seizing, and hunting animals so that they would be able to employ such techniques while encountering enemies in the battlefields. In fact, hunting was done by Turk and Mongol tribes not only as a means of livelihood but also as a martial maneuver in which war techniques like horse riding, shooting, the styles of capturing, and trapping the enemies were practiced. Such martial practices were crucially important for princes and youngsters who were inexperienced in war. The present paper, through adopting a descriptive-analytic method, explores the motives of the Turk and Mongol commanders for hunting and the way it was performed during the Ilkhanids and Timurids eras. Furthermore, to elucidate the ways such martial techniques (inspired by social customs) were performed by the Turk and Mongol tribes, we would refer to methods employed by the commanders for encouraging their troops like organizing celebrations and awarding prizes.