روابط ايران و تركيه در سازمان همكاري اسلامي

Iran – Turkey Relations in Organization of Islamic Cooperation

سازمان همكاري اسلامي، از سازمان هاي فرا منطقه اي اسلامي است كه از ابتداي تشكيل، موجد برخي از مواضع مستقل از سوي كشورهاي اسلامي در قبال مسايل بين الملل و جهان اسلام بوده است. اين سازمان كه از ابتدا با هدف حمايت از ملت فلسطين اعلام موجوديت نمود، به تدريج با افزايش اعضاي آن مسايل جديد و موضوع هاي مهمي را در دستور كار خود قرارداد. هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش قدرت محور تركيه و ايران در تعيين رويكرد هاي سازمان در قبال مسايل مهم كشورهاي اسلامي و نيز رقابت دو كشور در اين فرآيندها است . شايان‌ذكر است كه نقش محور تركيه و ايران در اين سازمان بعد از روي كار آمدن حزب عدالت و توسعه در تركيه و افزايش توجه آن دولت به مسايل جهان اسلام و خاورميانه مورد بررسي قرار مي گيرد. فرض پژوهش ذيل بر اين است كه در عرصه سياست منطقه اي در خاورميانه يكي از حوزه هاي قدرت نمايي دو كشور صحنه سياسي سازمان فوق است كه بر روابط دوجانبه دو كشور و ساختار امنيتي منطقه تاثير مي گذارد. پژوهش ذيل معتقد است بر خلاف محور ايران- عربستان در سازمان همكاري هاي اسلامي كه مبتني بر رقابت صرف است محور ايران-تركيه در آن سازمان تركيبي از همكاري و رقابت براي كسب هژموني منطقه اي است.

Iran- Turkey bilateral relations is continuous and dynamic subject in Middle Eastern studies. Challenges and opportunities arises from competition and cooperation of two countries over bilateral and regional issues, pose the question of superiority competition on regional issues and two countries efforts for achieving regional hegemony. Iran-Turkey power and influence competition is not limited to two state relations and regional organizations are also center of such challenges. This research intends to analyze the effect of Iran-Turkey power projection in Organization of Islamic Cooperation (OIC) and its effect on main Middle East issues to understand and assess the influence of these two regional players on the general organization capability in managing of security challenges in the Middle East.