بررسي اثربخشي آموزش روان درماني مبتني بر كيفيت زندگي بر كمال‌گرايي مراجعان مراكز مشاوره شهر اصفهان

چكيده مقدمه: كمال‌گرايي ويژگي شخصيتي است كه با تلاش براي بي‌عيب بودن و وضع استانداردهاي بسيار بالا براي عملكرد و گرايش به ارزيابي منتقدانه رفتار خود و ديگران مشخص مي‌شود. هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير كيفيت زندگي درماني بر كمال‌گرايي بوده است. روش‌ها: پژوهش حاضر نيمه تجربي از نوع پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه گواه بوده، جامعه آماري اين پژوهش افراد مراجعه‌كننده به 3 مراكز مشاوره شهر اصفهان (مركز مشاوره دولتي دانشگاه صنعتي، مركز مشاوره بوستان، مركز مشاوره الفباي زندگي) در سال 1391 بودند. نمونه پژوهش شامل 32 مراجعه‌كننده بود كه از بين افراد در دسترس انتخاب شده و در دو گروه آزمايش و كنترل قرار داده شدند. مراجعه‌كنندگان گروه آزمايش، به مدت 8 جلسه در هشت هفته تحت آموزش به شيوه كيفيت زندگي درماني قرار گرفتند و در پايان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار اندازه‌گيري، سياهه كمال‌گرايي هيل با ضريب آلفاي كرونباخ 92/0 است. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 18 و روش آماري تحليل كواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت و 05/0P < از نظر آماري معنادار تلقي شد. يافته‌ها: اين تحقيق نشان داد كه قبل از آموزش، اختلاف معني دار بين گروه هاي مورد مطالعه در نمرات كمال گرايي وجود نداشت(P > 0/01). اما پس از مداخله آموزشي، افزايش معني داري در ميانگين نمرات كمال گرايي در گروه مداخله ملاحظه گرديد (01/0P < ). همچنين اين روش پس از مداخله آموزشي، بر روي گروه مداخله بر خرده مقياسهاي كمال‌گرايي از جمله حساسيت بين فردي، تلاش براي عالي بودن، درك فشار از سوي والدين، نظم وسازماندهي، هدفمندي ، استانداردهاي بالا براي ديگران وكمال گرايي انطباقي وغير انطباقي تاثير داشته است(05/0P < ). نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش تاييدكننده تاثير مثبت آموزش كيفيت زندگي درماني بر كمال‌گرايي افراد مي‌باشد و مي‌توان در مراكز درماني با توجه به ارتباط بيماري‌هاي روان تني با كمال‌گرايي و به ويژه در مراكز آموزشي جهت كاهش كمال‌گرايي ناسالم افراد برنامه‌هاي عملي تدوين و اجرا نمود.