پيش‌بيني جهت و مقدار تغييرات فشار خون مردان ميان سال غيرفعال به‌دنبال تمرين هوازي و بي‌تمريني

PREDICTING THE AMOUNT AND DIRECTION OF BLOOD PRESSURE CHANGE AFTER AEROBIC TRAINING AND DETRAINING IN SEDENTARY MIDLIFE MEN

مقدمه: به‌دليل احتمال بروز پاسخ‌هاي نامتعارف در فشارخون برخي افراد در سازگاري با تمرين و بي‌تمريني، ممكن است نسخه‌هاي ورزش توصيه شده توسط مراجع معتبر نيازمند بازنگري باشند. در اين راستا، پيش‌بيني مقدار و نوع پاسخ‌دهي فشار خون افراد در سازگاري با تمرين و بي‌تمريني ضروري است. مواد و روش‌ها: تعداد 70 مرد ميان سال غيرفعال داوطلب داراي فشارخون خفيف به‌طور تصادفي به دو گروه كنترل و تجربي تقسيم شدند. گروه تجربي به‌مدت هشت هفته در برنامه تمرين هوازي راه رفتن و دويدن (3 بار در هفته)، به‌مدت 40 دقيقه و با شدت 60 تا 70 درصد ضربان قلب بيشينه (MHR) شركت كردند و در ادامه دو هفته بي‌تمريني وجود داشت. داده‌ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون، آزمون خي دو، كاپا، تي همبسته و تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر تحليل داده‌ها انجام گرفت. نتايج: در هر دو مرحله تمرين و بي‌تمريني، نوع پاسخ‌دهي فشار ميانگين سرخرگي نسبت‌به تمرين يكسان نبود، به‌طوري كه برخي پاسخ‌دهي مناسب (GR)، برخي پاسخ‌دهي نامناسب (BR) و برخي ديگر عدم پاسخ‌دهي (NR) را تجربه كردند. مقادير تمام شاخص‌هاي خطر متابوليك در طول تحقيق تغيير معني‌داري يافت، ولي تغيير امتياز Z كلي خطر متابوليك (Zmets) فقط در آزمودني‌هاي GR معني‌دار بود. آزمودني‌هاي داراي پاسخ‌دهي مناسب نسبت‌به تمرين و همچنين آزمودني‌هاي داراي پاسخ‌دهي نامناسب نسبت‌به بي‌تمريني، بيشترين تعداد شاخص‌هاي خطر متابوليك را در پيش آزمون دارا بودند. همچنين مقدار اوليه فشار ميانگين سرخرگي، سن، شاخص توده بدن، LDL و HDL پلاسما به‌عنوان مهمترين پيش‌بيني‌كننده‌هاي تغييرات فشار ميانگين سرخرگي در سازگاري با تمرين شناسايي گرديد. نتيجه‌گيري: در افراد داراي خطر متابوليك بالاتر، مشاركت در تمرين هوازي احتمالاً به افزايش فشارخون استراحتي منجر نمي‌شود. با اين حال، به‌دليل كمبود شواهد تحقيقات بيشتري در اين زمينه پيشنهاد مي‌گردد.

Introduction: Considering the likelihood of uncommon blood pressure adaptations with exercise training and detraining observed in some individual, it seems the standard exercise prescriptions needs to be reconsidered. Therefore, the prediction of the future blood pressure responses to exercise and detraining is warranted. Methods: 70 sedentary volunteer midlife men with mild hypertension randomized were divided into experimental (Ex) and control groups. The Ex subjects participated in aerobic training (walking/running) program (24 sessions (3/wk) at 60 to 70% of maximum heart rate,MHR) 40 min per session; followed by 2 weeks of detraining. The data were analyzed using pearson correlation and chi-square goodness of fit, kappa, paired samples t and ANOVA tests. Results: The direction of mean atrial pressure (MAP) changes in adaptation with both training and detraining periods were not similar in the Ex subjects so that some have experienced good response(GR), some have no response (NR) and some other even experienced bad response (BR). Although all of the metabolic risks values had significant differences during the study, however; only a significant change was observed in Zmets value (P < 0.05) in the GR subjects. Moreover, both GR and BR subjects had more metabolic risk counts and also upper Zmets at baseline. The baseline MAP, age, BMI, plasma HDL and LDL were recognized as the predictors of MAP changes in adaptation with training. Conclusion: All metabolic risk factors are important in predicting the direction of MAP response to training, however; participation in aerobic exercise would not possibly leads to bad responding in those with high metabolic risk factors. However, more research remains to be done because of a little body of evidence is available.