بررسي سبك رهبري و روش هاي جلب اطاعت پيروان در قيام هاي شيعي دوران حكومت امويان

An Investigation into the Leadership Style and Methods of Obiedence – Seeking of Followers in Shiʹʹah Uprisings During the Umayyad Rule

فراگذشتن از تاريخ نقلي و گام نهادن در عرصه تاريخ تحليلي، مستلزم بهره‌گيري از اندوخته دانش بشري در حوزه علوم انساني و اجتماعي است. با توجه به اين مهم، تحقيق حاضر با اتخاذ رويكرد جامعه‌شناختي، در راستاي تحليل تحولات اجتماعي ـ سياسي برهه‌اي خاص از تاريخ اسلام كوشيده است. در اين تحقيق، ضمن بررسي‌ قيام‌هاي شيعي حادث شده در سال‌هاي 62 ـ 132 ق، با بهره‌گيري از روش تاريخي ـ تطبيقي، رگه‌هاي اشتراك و افتراق آنها براساس دو شاخص «سبك رهبري» و «روش‌هاي جلب اطاعت پيروان» بررسي و گونه‌شناسي گرديده است. براساس يافته‌هاي تحقيق، قيام‌هاي «توابين»، «زيد بن علي»، از حيث سبك رهبري و روش جلب حمايت پيروان در يك گونه قرار مي‌گيرند اما قيام‌هاي «مختار» و «عبدالله بن معاويه» در دسته ديگري جاي مي‌گيرند.

To surpass history as just a process of verbal transfer of information and enter the domain of analytical history necessitates the use of human Knowledge in the realms of humanities and social sciences. Having this in mind and adopting a sociological approach, this investigation tries to analyze the social – political developments of a certain period of Islamʹs history. While reviewing the Shiʹah uprisings of 62-132 A.H., through employing the historical – comparative method, this investigation studies and determines the typology of these uprisingʹs points of convergence and divergence based on their "leadership style" and "methods of obedience – seeking of followers. "Based on the findings of the investigation, the "Tawwabin" and "Zayd ibn Ali" uprisings can be classified in one type (considering our two criterions of classification) while "Mukhtar" and "Abdullah ibn Muʹawiyah" uprisngs are categorized in another type.