هوسرل اول و دوم: تطور آراي هوسرل در مورد فلسفه زبان

Early and Later Husserl: A Study of the Development of Husserl’s Thought on Philosophy of Language

ديدگاه "هوسرل" درباره فلسفه زبان و معناداري، حداقل دو دوره متفاوت دارد. در دوره اول كه گاهي رياليسم افلاطوني نيز خوانده مي‌شود، هوسرل نظري مشابه "فرگه" دارد: معنا عبارت است از يك نوع مثالي. در دوره دوم، با توجه به التفات (Intention)و ساختار آگاهي، ديدگاه او چرخشي استعلايي يافته و با استفاده از كلمه جديد نويما، ساختاري پيجيده براي معنا پيشنهاد مي‌كند. در اين مقاله، دو دوره مذكور تشريح شده و توضيح داده مي‌شود كه در هر دو دوره، التفات و مساله آگاهي نقش خاص خود را ايفا مي‌كند. با تشريح اين دو دوره و بررسي تشابه‌ها و تمايزها، مشخص مي‌شود با وجود تغييرات زياد آراي او، مي‌توان يك خط سير ثابت را در ديدگاه او پيدا كرد.

Husserl’s thought on philosophy of language and meaning can be divided at least into two distinct eras. In the first era (sometimes called Platonic realism), Husserl held views similar to those of Frege who believed meaning to be an ideal type. In the second era, his views took a transcendental turn and he used the term noema to refer to the complicated nature of meaning. This article is an attempt to shed some light on the said eras and underline the important role intention and awareness played during them. The results demonstrate that, against the ups and downs of his views, Husserl followed a fixed line of thought.