مطالعه و بررسي رابطه بين عوامل آموزشي و افت تحصيلي در ميان دانش‌آموزان پسر آموزشگاه‌هاي راهنمايي

Relation between educational factors and dropout in boyʹʹs middle schools

پژوهش حاضر به مطالعه و بررسي رابطه بين عوامل آموزشي و افت تحصيلي مي‌پردازد. نمونه آماري از ميان دانش‌آموزان پسر آموزشگاه هاي راهنمايي ناحيه 4 استان قم در سال تحصيلي 88 – 1387 با استفاده از فرمول به دست آمده است. روش نمونه گيري تصادفي طبقه بندي شده است به اين صورت كه از ميان افراد، نمونه ها به صورت تصادفي مورد مطالعه قرار گرفته است. ابزار اصلي در اين پژوهش، پرسشنامه مي باشد كه پايايي و روايي آن تاييد شده است. در اين تحقيق از آزمون همبستگي اسپيرمن براي تجزيه و تحليل داده‌ها و آزمون فرضيه‌هاي تحقيق استفاده شده است كه بدين منظور از نرم افزارSPSS استفاده شد. نتايج بدست آمده از بررسي فرضيات نشان مي‌دهد كه ميان عوامل آموزشي و افت تحصيلي در ميان دانش‌آموزان پسر آموزشگاه‌هاي راهنمايي ناحيه 4 استان قم رابطه معناداري وجود دارد و نيز ميان تشويق و تنبيه، كم توجهي به تفاوت‌هاي فردي دانش‌آموزان و محيط آموزشي نامناسب با افت تحصيلي در ميان دانش‌آموزان پسر آموزشگاه‌هاي راهنمايي ناحيه 4 استان قم رابطه معناداري وجود دارد.

This study examined relationship between educational factors and dropout in boyʹs middle schools. A questionnaire was administered to a stratified random sample of middle school students in district 4 of Qom province. Results indicated that there was a relationship between educational factors and dropout of students. Also there was a relationship between reward and punishment, low attention to individual differences, and inappropriate learning environment with dropout of students.