زبان شناسي حقوقي؛ رويكردي براي شناسايي و تحليل زبان مخفي

انسان همواره در جامعه نيازمند ارتباطات اجتماعي بوده است. در اين ميان افرادي بودند كه به علت تن ندادن به هنجارهاي اجتماعي مايل نبودند مكالماتشان بر ديگر گويشوران آشكار شود. از اين رو مبادرت به ايجاد گونه زباني خاصي كردند تا بتوانند بدون بروز مشكل به ارتباط با يكديگر بپردازند. چنين گونه زباني را زبان مخفي مي نامند. يكي از گروه هايي كه تمايل ندارند اسرار و مكالماتشان بر ديگران فاش شود مجرمان و خلافكاران هستند. اين زبان مانند هر زبان ديگر داراي واژگان و روابط معنايي خاص خود است. از آنجا كه بررسي در مورد زبان مخفي مي تواند در بطن زبان شناسي بويژه زبان شناسي حقوقي قرار بگيرد بايد به تعريف زبان شناسي حقوقي نيز روي آورد. زبان شناسي حقوقي شاخه جديدي از زبان شناسي است كه با همراستا شدن با علم حقوق سعي دارد به سيستم قضايي كمك كند. هدف از ارايه اين تحقيق شناسايي واژگان موجود در اين زبان است، به علاوه نگارندگان درصدند كه يكي از اين زبان هاي مخفي (زرگري) را رمزگشايي كنند. روش تحقيق به صورت تحليلي-توصيفي بوده است و داده هاي اين تحقيق به صورت ميداني در دادسرا و آگاهي تهران بزرگ به دست آمده است. به بيان ديگر نوع تحقيق كاربردي است. نگارندگان پس از مطالعه ده ها پرونده و مشاهده ده ها بازجويي در نهايت به اين نتيجه رسيدند كه عمده واژگان زبان مخفي خلافكاران را معتادان، قاچاقچيان، زورگيران و تا حدي سارقان (بويژه سارقان مسلح) مي سازند تا بدون بر ملاشدن محتواي كلامشان، براحتي با يكديگر گفتگو كنند. ناگفته نماند كه اين تحقيق تنها به تعدادي از واژگان اشاره مي نمايد و مسلماً نگارندگان نتوانسته اند تمام واژگان زبان مخفي اين قشر را شناسايي كنند كه اين محدوديت كار را نشان ميدهد.