بررسي گفتماني، منظور شناختي، و معنايي قابليت فراگيري و تجزيه دوگانه پارامتر ضميرافكني در دستور جهاني

A Discoursal, Pragmatic, and Semantic Analysis of the Learnability and Bifurcation of the Pro-Drop Parameter in UG

بنيان دستور جهاني چامسكي به ارايه پاسخ به اين پرسش معطوف است كه شالوده نظريه پردازي در زبان شناسي چيست (چامسكي، 1986). نخستين پرسشي كه در اين زمينه مطرح مي شود، اين است كه «دانش زباني از چه تشكيل مي شود؟» از ديدگاه چامسكي، دانستن يك زبان به منزله قرار داشتن در وضعيت ذهني خاصي است كه مشخصه آن، ساختار شناختي خاص متشكل از دستگاه قواعد و اصول است. پرسش ديگري كه شالوده نظريه پردازي در زبان شناسي است، اين است كه «دانش زباني چگونه فرا گرفته مي شود؟» اين پرسش به مشكل منطقي فراگيري زبان مي انجامد كه جنبه خاصي از مشكل افلاطوني است. پاسخ چامسكي به اين پرسش در تمامي آثارش، فرضيه ذاتي بودن زبان است كه طبق آن، انسان از دانش زباني ذاتي و غيرآگاهانه برخوردار است كه قوه زبان نام دارد. دستور جهاني مربوط به ماهيت اين دانش پيشيني برحسب همگاني هاي زباني است كه نظريه اصول و پارامترها نام دارد. براساس تعامل اين اصول با پارامترهاي برخوردار از ارزش مقيد و غالبا" دوگانه است كه همگاني هاي زباني و تنوع زباني در اردوگاه چامسكي تبيين مي شود (چامسكي، 1993، 1995؛ چامسكي و لاسنيك، 1993). يكي از جذابيت هاي اصلي دستور جهاني، ارايه پارامترهايي است كه دستورهاي قابل اكتساب را محدود مي كند و حيطه از پيش تعيين شده اي را مشخص مي كند كه هر دستور خاص، در چارچوب آن قرار مي گيرد. يكي از اين پارامترها كه چامسكي (1982) خصوصا" پس از پلموتر (1971)، تارالدسن (1978)، يگلي (1982)، و ريتسي (1982) وضع كرد، پارامتر ضميرافكني است. اين پارامتر معين مي كند كه آيا مي توان فاعل يك جمله يا بند را حذف كرد يا خير. اين پارامتر داراي دو ارزش است: ضميرافكني و ضميرگذاري. براساس دستور جهاني، زبان هاي ضميرافكن مانند فارسي و ايتاليايي، داراي جمله هاي بدون فاعل اند، حال آنكه، زبان هاي ضميرگذار مانند انگليسي و فرانسه، فاقد اين جمله هااند. اين مقاله به نقد پارامتر ضميرافكني از منظر (1) قابليت فراگيري اين پارامتر، (2) نقش عوامل گفتماني، منظورشناختي، و معنايي، (3) تقسيم ساده انگارانه زبان ها به ضميرافكن و ضميرگذار مي پردازد.

The focus of work in Chomsky’s generative grammar is to provide an answer to what he considers to undergird theorizing in linguistics (Chomsky, 1986). The first question to be addressed for this purpose is “what constitutes knowledge of language?” From a Chomskyan point of view, to know a language is to be in a specific mental state characterized by a certain cognitive structure consisting of a system of rules and principles. The second question fundamental to theorizing in linguistics is “How is knowledge of language acquired?” This question constitutes the logical problem of language acquisition, a special case of Plato’s problem. The answer provided by Chomsky throughout his writing is the innateness hypothesis, according to which human beings are endowed with some internal, unconscious knowledge of language known as language faculty. The theory of Universal Grammar (UG) is concerned with the nature of the initial state of this language faculty. UG provides an answer to the nature of a priori linguistic knowledge in terms of universals, a finite array of which are parameterized: hence the principles and parameters theory. It is through the interaction of the principles with the finitely valued parameters that both language universals and language variations are accounted for in Chomsky’s camp (Chomsky, 1993, 1995; Chomsky and Lasnik, 1993). A major attraction of UG is the provision of parameters which constrain the class of attainable grammars and specify the predetermined range that particular grammars fall within. One of the parameters set up by Chomsky (1982), following Pelmutter (1971), Taraldson (1970), Jaeggli (1982), and Rizzi (1982), is the null subject/ pro-drop parameter. This parameter “determines whether the subject of a clause can be suppressed. It has two values: either + pro-drop or pro-drop. According to UG, a pro-drop language, e.g. Persian and Italian, can have null-subject sentences, while non-pro-drop languages, like English and French, cannot. The aim of this paper is to present a critical analysis of the pro-drop parameter in terms of (1) the learnability of the pro-drop parameter, (2) the role of discoursal, pragmatic, and semantic factors in the acquisition of the pro-drop parameter, and (3) the simplistic bifurcation of languages into pro-drop and non-pro-drop.