زبان فارسي به مثابه زباني هسته آغازين

Persian is a Head-Initial Language

اگر چه بيشتر گروههاي نحوي زبان فارسي، همجون گروه اسمي (NP)، گروه صفتي (AP) و گروه قيدي با حرف اضافه (PP) ساختار هسته آغازين تلقي گشته اند و بر اين مبنا تحليل شده اند، با اين حال اكثر دستوريان و زبان شناسان بر مبناي توالي عناصر سازنده جمله كه ساخت فاعل- مفعول- فعل يا (SOV) را ارايه مي دهند، اين زبان را اساساً زباني هسته پاياني تصور نموده اند، در اين مقاله، نويسنده با استناد به اين واقعيت كه اكثر گروههاي بيشينه زبان فارسي (XPs) هسته آغازين اند، اين طور استدلال مي كند كه اگر بتوان تحليلي براي گروههاي فعلي ارايه نمود كه مزيتي معني دار براي توالي SOV نسبت به SVO قايل نشود، مي توان زبان فارسي را اساساً به مثابه زباني هسته آغازين تحليل نمود. نويسنده با استناد به شواهدي همچون توليد جمله هاي مكمل (CPs) پس از فعل متعدي، جاي دهي ضماير مرخم (Clitics) و جايگاه قيد نسبت به هسته گروه فعلي و مكمل آن، در كنار وقوع همزمان توالي (OV) و (VO) به اين نتيجه مي رسد كه در يك تحليل نحوي نه تنها فرض ساخت زير بنايي (SOV) براي فارسي توجيه نظري ندارد بلكه فرض SVO براي اين زبان، زير ساخت فارسي را بهتر تحليل مي كند.

Although the majority of Persian maximal projections (XPs) such as Noun Phrases (NP/DPs), Adjectival Phrases (APs) and Prepositional Phrases (PPs) are head-initial, many grammarians and linguists have considered this language head-final just because of the word order of the sentence which is mostly SOV. This paper, focusing on the head initial structure of the majority of XPs in Persian argues for the head-initial analysis for this language based on the following three observations: first, post-verbal generation of CP-complements; second, placement of clitics and third, positioning of adverb relative to the V°, head of VP and its complement. These observations in addition to the dual occurrence of OV and VO structure in Persian sentences conclude that supposing the head-final analysis for Persian does not illustrate the underlying structure of this language and proposes a head-initial analysis for Persian.