قرآن و گذر از نظم خطي: يك بررسي زبان‌شناختي

The Quran Trespassing the Linear Order: A Linguistic Approach

عالمان غربي معمولاً ترتيب غير خطي آيات را نشاني ازعدم انسجام ?و گسستگي متن قرآن دانسته‌اند؛ با اين‌حال، به‌نظر مي‌رسد طرح پرسش ِ انسجام و ديگر مفاهيم مرتبط با آن همواره يكي از ويژگيهاي مهم متن قرآني، يعني«غير خطي بودن» را از نظر پنهان ‌داشته است. نگارنده بر اين اعتقاد است كه براي آشكار ساختن اين ويژگي، آيات بايد در رابطه با خداوندي در نظر آورده شوند كه خود را در زبان همچون گوينده‌اي كه كلامش آغاز و پاياني دارد، آشكار نمي‌سازد. خالق چون بشر سخن نمي‌گويد. قرآن در اين مطالعه به منزله متني غير خطي و بي‌زمان در نظر گرفته مي‌شود كه ماهيت الهي خود را از طريق در هم شكستن مداوم بافت زماني ـ مكاني و گذر از زبانِ خطي آشكار مي‌سازد.

The non-linear order of revelations is often considered by western scholars to signify lack of coherence, disunity, and fragmentariness. It seems that ʹcoherenceʹ and the related terms have veiled a significant linguistic feature, namely, the non-linear nature of revelations which could be used to make a distinction between ordinary and Quranic discourse. I will argue that to unveil the non-linearity, we should consider revelations in relation to a divinity that reveals itself in language not as an ordinary speaker whose speech is limited to a certain context, with a beginning and an end. We should not expect God to speak like a man. The Quran, thus is seen here as a non-temporal, non-linear text that reflects its divine origin, by systematically destructing the temporal context, the linear order of language and the speaking subject.