قاعده وجوب هدايت و مباحث نبوت و امامت

The necessity of guidance and discussion of prophecy and the imamate rule

متكلمان شيعه در لزوم بعثت انبيا? و همچنين در ضرورت نصب امام و وصي، بر قاعده لطف تكيه كرده‌اند؛ حال آن‌كه وجوب هدايت به مثابه قاعده‌اي برگرفته از آيه ?اِنَّ عَلَيْنَا لَلْهُدي?? و متكي به برهان عقلي درخور توجه بيشتر است؛ قاعده‌اي كه گستره‌اي وسيع از مسايل نبوت و امامت را پوشش مي‌دهد. توجه به اين قاعده مي‌تواند در تعيين شكل و شيوه هدايت راه‌گشا باشد. در اين نوشتار، درباره مباني اين قاعده كندوكاو شده و مفاد دقيق آن تبيين گرديده است. در ادامه و با تكيه بر دركي تازه‌ از قاعده و مباني آن، به آثار در حوزه‌هاي امامت و مهدويت اشاره شده است. مهم‌ترين نتيجه اين نوشتار، تغيير رويكرد نسبت به مدعياني است كه خود را به جايگاه امامت منتسب مي‌كنند و مدعياتي است كه در حوزه علايم ظهور ابراز مي‌شود.

Shiite theologians have emphasized that the ʹRule of Godʹs Favourʹ can explain the need to install the necessity of prophets and their successor Imamʹs mission. However, thanks to the rule based on the necessity of guidance, which relies on an Ayah in Holy Quran meaning ʹthe leading is upon themʹ and the rational arguments bearing the necessity of conducting the verse deserves more attention in making the case. This rule can range Prophethood and Imamate and cover broader relevant issues. Attention to this rule can be helpful in determining the shape and method of guidance. In this article, the basis and the principles of this rule are explored and provisions of the rule are explained. Then, based on a new understanding of the rules, its impact on the principles of the Imamate and Mahdism are mentioned. The main result of this article is updating the approach to the claims made on the Imamate guidance position and claims that are expressed in the signs of Presence.