كليدواژه :
ابژه تمثل , شوپنهاور , شي في‌نفسه , روش استعلايي , كانت
چكيده فارسي :
" كانت" با آگاهي از دشواري‌هايي كه معرفت‌شناسي عقلي مذهبان و به دنبال آنها تجربي مذهبان به بار آورد، راه تازه‌اي را در فلسفه پيش گرفت و به جاي اينكه از روش به‌دست‌آوردن معرفت يقيني آغاز كند، از امكان معرفت يقيني آغاز كرد. او از تحقيق در روش شناخت يقيني كه وجهه همت عقلي مذهبان بود، منصرف شد و در نتيجه، از حدود معرفت‌شناختي فراتر رفت و به جاي آن به جستجو براي تاسيس بنياني براي معرفت‌شناختي پرداخت و اين مهم را با روش استعلايي به انجام رسانيد. روش استعلايي كه به‌طور عام رسيدگي به شرايط پيشيني امكان معرفت يقيني را محور تحقيق خود قرار داد، اگرچه كاستي‌هاي معرفت‌شناختي را برطرف كرد، اما به نوبه خود به نقاط ضعفي مبتلا بود كه بي‌درنگ اعتراض پيروان كانت را برانگيخت و باعث شد تا در عين وفاداري به او، پيمان‌شكني كنند و درعين نزديكي با وي، فاصله بگيرند. "فيشته" روش استعلايي را به ديالكتيك متحول كرد و "شوپنهاور" با بازگشت مجدد به باركلي روش استعلايي كانت را ويران نمود. اين نوشتار به چگونگي گذار شوپنهاور از روش استعلايي كانت مي‌پردازد و نشان مي‌دهد كه شوپنهاور اگرچه شرايط استعلايي كانت را مي‌پذيرد ولي با استدلال‌هاي استعلايي كانت -كه كانت مدعي است از منابع محض سوژه استعلايي بدست آورده‌است- مخالف است، همچنين شي في نفسه و ابژه تمثل را نيز به چالش مي‌كشد و نهايتاً شيوه مستقيم باركلي را در ايده‌ياليسم تجربي برمي‌گزيند.
چكيده لاتين :
Kant, aware of the difficulty of the epistemological rational of religion which brings about religious experience, followed a new path in philosophy and, instead of beginning from the method of obtaining certain knowledge, started from the possibility of certain knowledge. He was deterred by research in the method of certain knowledge, which was the destination of rational religion, and therefore went beyond the epistemological limits. Instead, he went on a search for a foundation regarding epistemology and achieved this feat via a transcendental method. The transcendental method, which in general considers as its axis investigating the possibility of a priori certain epistemology, though it resolved the lacks of epistemology, had its own weaknesses which brought about the protest of Kant followers who, though loyal, breached their promise and though close, put distance between themselves and Kant. Fichte transformed the transcendental method by dialectic, and Schopenhauer, by returning to Barkley, ruined Kant’s transcendental method. The present paper reviews Schopenhauer’s passage through Kant’s method and shows that Schopenhauer, though he accepts Kant’s transcendental conditions, he opposes Kant’s transcendental reasoning, which Kant claims to have derived from purely transcendental sources. He also challenges the self-proclaimed object and the exemplification object and, eventually, chooses Barkley’s direct method in experimental idealism.
