تحليل هم‌‌آيندي: گامي به فراسوي دوآليسم نظريه/ روش در مطالعات فرهنگي

Conjunctural Analysis: beyond the Theory/Method Dualism in Cultural Studies

با مروري بر مباحث روش‌‌شناختي موجود در مطالعات فرهنگي مشخص مي‌‌شود كه نوعي دوآليسم نظريه/ روش همچنان در اين مباحث جاري است. تاكيد ويژه بر كيفي بودن پژوهش‌‌هاي مطالعات فرهنگي نمي‌‌تواند راه‌كاري بايسته جهت فراروي از اين دوآليسم باشد؛ بنابراين دامن زدن به جدال كمّي/ كيفي كه در مباحث روش‌‌شناختي مطالعات فرهنگي به‌ويژه‌‌ در ايران بسيار ديده شده است، نمي‌‌تواند چندان راه‌گشا باشد. نگارندگان اين مقاله‌‌ با طرح مجادلات دوآليستي در روش‌‌شناسي جامعه‌‌شناسي و مطالعات فرهنگي مي‌‌كوشند با توجه به سياست نظريه و روش در مطالعات فرهنگي، روي‌كردي تحليلي معرفي كنند كه به‌جاي باقي ماندن در سطح مجادلات دوآليستي، راهي به فراسوي آن بگشايند. اين روي‌كرد كه به تحليل هم‌‌آيندي شهره است، در مقاله حاضر به‌تفصيل معرفي شده، تبارهاي مفهومي آن نزد ماكياولي، ماركس، لنين، گرامشي و آلتوسر مرور، و سپس ملاحظاتي درباره ‌كاربست‌‌هاي آن در مطالعات فرهنگي مطرح شده است. اين ملاحظات بيشتر ناظر بر رابطه اين فراروي از دوآليسم نظريه/ روش با امكان تحقق مطالعات فرهنگي به‌مثابه دانشي مداخله‌‌گر، زمينه‌‌مند و داراي حساسيت‌هاي تاريخي است.

By reviewing the current methodological topics in cultural studies, yet some kinds of theory/method dualisms are distinguishable. Going beyond these dualisms, requires emphasizing the importance of qualitative researches in cultural studies. In this article, we try to discuss the problem, which is focused on the dualistic contentions in the methodology of sociology and cultural studies. Next, with respect to the politics of theory and politics of method in cultural studies, we try to introduce an analytical approach, which helps us out to move beyond these dualistic quarrels. This analytical approach is well-known as “conjunctural analysis”. In this article, after detailed presenting this approach, and its conceptual origins that developed by Machiavelli, Marx, Lenin, Gramsci and Althusser, we argue how this approach can be applied in cultural studies. This argument reminds us that there is an intensive relationship between decentering method/theory dualism and possibilities of a cultural study as interventionist and contextual knowledge that is sensitive to history.